Gepubliceerd op juni 11th, 2013 | door Roel

Jean Nelissen 2013

Wellicht de zwaarste toertocht onder de toertochten. En de MIK is er bij. Dit jaar met zeven mannen afgereisd naar Luxemburg. Even voor de duidelijkheid, we hebben Roel (Roel), Rutger (Rutger), Ruth (Ruth), Sjaak (Sjaak), Hein (Hein), Jaco (Boot), Jaco (s)Preeuw).

De laatste maanden hebben we niet veel mooi weer mogen hebben, maar dit weekend beloofd heel erg goed te worden. En dat werd het. Heel veel zon en mooie temperaturen. Op vrijdagmorgen vertrekken we op ons dooie gemakje richting Luxemburg. Bij aankomst bestellen we een stammermax en kleden ons daarna om voor de eerste omloop door het prachtige gebied op en rond Vianden. Ik kon mijn creativiteit de vrije loop laten om een leuk rondje uit te zetten en om zo lekker warm te draaien. En warm draaien deden we. Na een iets wat valse start (in lag na 20 meter al gestrekt op het asfalt) doemt de eerste serieuze klim van de dag op. Ondanks dat we afgesproken hadden lekker te gaan toeren ging het gelijk hard. De eerst klim mocht ik aanvangen en ik kreeg te horen dat het tempo lekker (te) hoog was. Na een mooie afdaling spreken we af de tweede klim in groepsformaat te rijden. Dit gaat prachtig en we blijven mooi bij elkaar. Het is warm. Het is heel erg warm. Dat is weer even wennen. Door een mooie omloop door het glooiende land komen we in Putscheit. Daar dalen we af. Deze kaarsrechte weg met 14 tot 17% knallen we naar beneden. Ik zie op mijn computer iets van 85km per uur. Ik zie ook dat Ruth met hoge snelheid langst me heen schiet. Okay, die gaat wel heel erg hard. Beneden gekomen horen we Ruth vertellen; 102,8Km per uur. Een club record. We vervolgen onze route en beginnen aan een pittige klim van ruim 4km. (s)preeuw houd het tempo hoog en het wordt stil. Iedereen zit te puffen. Sjaak plaatst een demarrage en niet iedereen is blij. (s)preeuw pareert en Rutger klampt aan. Ik laat me uitzakken en samen met Roel en Ruth rijden we er een stukje achter. Ik kijk naar mijn hartslag en zie dat deze zeer hoog is. Lekker inrijden hoor ik mezelf denken. Tja, de haantjes kraaien weer. Hein doet het rustig aan doet niet mee in de geweld. Voor in de klim brand de strijd om het hoogste haantje los en lijkt (s)preeuw te winnen. Kort daarachter komen Roel, Ruth en ikzelf ook boven. Het zweet gutst van me af en ik heb zin in een biertje. De rest denkt daar net zo over en we besluiten de route in te korten en zetten koers richting Vianden. Rutger wil zich ook laten gelden en lokt diverse sprintjes uit. Ik laat me niet uit over de uitslag want we hebben afgesproken dat er op bepaalde onderwerpen een omerta geldt. In Vianden is het gezellig druk en de terrasjes stromen vol. We veroveren een mooi plekje langst de Our en nestelen ons in het zonnetje. Dit is genieten. De biertjes smaken heerlijk en we genieten van het moment. We besluiten te eten in het hotel en dat was een goede keuze. Veel en lekker, daar houden wij Mikkers van. Na het eten rookt de meerderheid van de boten een sigaartje en vervolgens trekken we de binnenstad van Vianden in om een heuse kroegentocht te houden. Na een cappuccino en een grand marnier besluiten we lekker te gaan slapen. Nou ja, lekker slapen. Ons slaapvertrek was verworden tot een heuse sauna. Die nacht heb ik meer bidonnen leeg gedronken dan ik tijden gehele tour for life heb gedaan.

De volgende morgen staan we bijtijds op. Je houd er toch rekening mee. Rutger is in de morgen gewoon niet de snelste. Sterker nog, hij ronduit traag. Vreemd genoeg moesten we bij de start wachten op Sjaak. Eerst vergeet hij zijn schoenen en daarna wilt hij weg zonder helm. Het zal wel in de naam v. Halteren zitten. De organisatie had een lekkere start verzonnen. Na 200 meter gelijk 2,5km met stukken van 12%. (S)preeuw had na 100 meter zijn armstukken, beenwarmers, windjack en handschoen al uit. De temperatuur zou daarna niet meer onder de 20 graden komen. Het gaat weer redelijk hard en ik moet toch even ingrijpen. Kennelijk durft niemand toe te geven dat het best wat rustiger mag. In de klimmen rijdt (s)preeuw makkelijk omhoog, maar wat wil je, hij heeft vleugeltjes. Ook het afdalen gaat loeihard, maar wel verantwoord. De organisatie had de bewegwijzering perfect geregeld. Dat mag ook wel eens gezegd worden. Na een kilometer of 30 is er een moment voor een foto shoot. In een prachtig geel gekleurd koolzaadveld maken we een paar kiekjes voor het nageslacht. Daarna rijden we weer verder. Het klimmen gaat lekker. Hein heeft wat moeite met het tempo en voelt zich niet fit. Gelukkig zijn we al snel bij de eerste stop. Daar eten we snel iets en vullen onze bidons. Dat is nodig met dit weer. Vanuit de stop gaat het gelijk weer stijl omhoog. Het wordt weer stil, en Hein kan moeilijk volgen. Ook Roel en Ruth zwoegen omhoog. Ik blijf bij Hein. De klim is lang en zwaar. Boven wordt er netjes gewacht. Zo gaat het de hele tijd door. We rijden als team mooi bij elkaar en niemand verzaakt. Op een hele korte steile klim van ruim 12% slaat Ruth zijn slag hij perst alles er uit en weet Rutger te verslaan. Rutger baalt maar daarin tegen is Ruth blij. Snappen jullie het nog? Kort daarop volgt een hele lange geleidelijke klim met een even zo mooie afdaling. Bij de tweede stop hebben we zin om iets te eten. Rutger loopt te klooien met zijn versnellingen. Hij krijgt zijn ketting niet op de 28. Wie is hier nu een homo? Bij de mecanicien proberen ze dit euvel te verhelpen. Als Roel opstaat krijgt hij kramp. Als Roel opstaat krijgt hij heel veel kramp. Als Roel opstaat krijgt hij zoveel kramp dat verder rijden geen zin meer heeft. Roel baalt. Roel baalt heel erg. Zelden iemand zoveel zien balen, maar hij moet tocht echt stoppen. Samen met Hein neemt Roel de kortste weg naar het hotel. Drie keer een boot en twee keer een Ruth rijden de tocht verder. Er volgt een hele lange vervelende steile klim. Er lijkt geen eind aan te komen. De groep valt uit elkaar en we rijden keurig in een mooie volgorde omhoog. (S)preeuw komt als eerste boven gevolgd door Sjaak, daarna ik (zei de gek), Rutger en Ruth. We zaten allemaal binnen dertig seconden. En dat na bijna 130km koers en 2500 hoogte meters. Bij Vianden weet Rutger Ruth handig de muur van Vianden op te lokken. Er is geen weg terug. We gaan alle vijf omhoog. Wederom komt (s)preeuw al eerste boven, Rutger als tweede, Sjaak als derde, Ruth als vierde en ik kwam als laatste. Ik begon het fietsen met een val en besloot de tocht met een val. Ik viel letterlijk om tegen de muur, zoveel snelheid had ik. Eenmaal in Vianden vond ik wel welletjes. Sjaak en Rutger waren het met me eens. Ruth en (s)preeuw hadden nog wel trek in een rondje van 30km extra. Petje af, maar met dit weer hadden we toch meer trek in een biertje. Na een biertje of wat en een berg stoere verhalen besloten we op het terras van het hotel een lekkere sorbet te bestellen. Op dat moment kwamen ook (s)preeuw en Ruth terug. Diep respect voor Ruth en ook voor (s)preeuw. We bestellen nog twee sorbets en een halve liter voor Ruth. (s)preeuw krijgt een bakje zangzaad. Roel en Rutger hebben vanaf dat moment allen maar oor voor de SMS. Schijnt dat er een voetbalclubje zich het vege lijf probeert te redden. Roel en Rutger leefden dusdanig mee dat op een gegeven moment het gehele terras met deze twee ras blauwen mee leefden. Na het laatste fluitsignaal en een grandioze overwinnen van de blauwen barste er een spontaan volksfeest los. Rutger en Roel liepen de polonaise met daarachter 6 bejaarden in een rolstoel. Vele biertjes later konden we eindelijk gaan eten. Na het eten doken we nog even het nachtleven van Vianden in om na 10 minuten maar naar huis te gaan. De volgende dag stonden we op en zagen dat het buiten regende. Het moest waarschijnlijk zo zijn.

Jaco(boot)Heinen