Een krakend afscheid….

Ik zit nog aan het ontbijt van brood en yoghurt als om 5 over acht Marty de Graaf aan komt fietsen. Na een goede morgen loopt hij naar de koffie machine om voor ons beide een kop koffie te maken. Even later zitten we aan de koffie en bomen we al weer over werk, geloof en samenlevings thema’s. Tijdens het fietsen komen die thema’s regelmatig terug en worden verder uitgediept. Over voetbal praten we nooit, zoals onze voorzitter al is opgevallen. Marty heeft volgens de overlevering een rood hart, maar ik heb dat hart nog nooit zien kloppen. Wat ik zelf ben, dat weet ik niet. Ik ben per slot van rekening een vreemde.

Om 8.45 uur stappen we op de fiets voor een rondje Elburg. Marty op zijn Bianchi Sempre en ik op mijn nieuwe Trek. De laatste lange tocht op de Bianchi of toch niet?? Op de Stadsgracht merkt Marty op dat de fiets niet kraakt en overweegt de bestelling van zijn nieuwe Giant te annuleren. We zijn nog maar net het dorp uit als op de Bonte Poort het gekraak weer begint. Voor ons beide inmiddels een vertrouwd geluid, voor de meeste Mikkers een geluid wat hen irriteert en waar ze ver vandaan willen blijven. Marty heeft er zin in en wil zich op zijn Bianchi nog eenmaal bewijzen. Hij geeft meteen gas en ik kan alleen maar volgen. Dat was vaak anders. Ik op kop en Marty die volgde. Marty heeft zich ontwikkeld in een meester plakker.

Maar dit keer niet. Wat is dat toch? Wil Marty zijn fiets een passend afscheid geven of is er met de fietser iets aan de hand. Nu ik in zijn wiel hang en niet zelf het snot voor mijn neus hoef te fietsen, heb ik tijd om over die vraag na te denken. Mijn conclusie is dat ik Marty heb zien ontwikkelen tot een gedreven fanatiek fietser, zonder dat hij die passie echt etaleert. Hij doet het gewoon!!

Zo was ik nieuwsgierig naar de keuze voor zijn nieuwe Giant. In dat prijs segment heb je vele opties. Waarom is het dan toch de Giant geworden. Ik dacht nu krijg ik een heel nauwkeurige uiteenzetting van alle overwegingen die hij daarbij heeft gemaakt. Maar dat valt dan toch tegen. Waarom een blauwe fiets i.p.v. een rooie. Een rooie gaat toch niet voor een blauwe fiets? Dit is alleen nog maar de kleur. Er zijn meer aspecten die de keuze voor een fiets kunnen bepalen. Als Sjaak aan Marty appt ‘wat de fiets weegt?’, dan moet Marty het eerst opzoeken. Leverbaar voordat ik over 2 weken met vakantie ga en schijfremmen was het resultaat van 10 minuten peuteren. Meer kreeg ik er bij Marty niet uit. Marty werd daardoor voor mij een mens. Iemand die zich ook niet altijd bewust is van de keuzes die hij maakt. Hij heeft de fiets NB nog nooit gezien. Zijn ‘second love’ is direct leverbaar. Dat noemen ze nu liefde op het eerste gezicht.

Door Zeewolde, langs het Veluwe Meer, Elburg, over ’t Harde, Gortel, Tongeren, Elspeet, Uddel, Garderen, Putten, Nijkerk en via de Bonte Poort Bunschoten weer binnenrijden. Bij mij groeide de spanning nog een paar kilometer, een paar honderd meter we naderen de Stadsgracht en warempel de Bianchi stopt met kraken. Als een Italiaanse Bianchi gevoel heeft, dan is zijn boodschap vast; zet mij nog niet in de schuur of plaats mij nog niet op de Tacx. Dit is niet waar ik voor gemaakt ben. Ik wil buiten fietsen!!! Ik wil niet in anonimiteit doodgaan.

Ik heb het met de Bianchi te doen en vraag hoe met Marty gaat. Hij zal het wel zwaar hebben denk ik, nu we in de laatste minuten zitten van deze afscheidstocht. Ik stel Marty voor om een foto te maken van hem en de Bianchi in een emotionele pose. Marty wil van dit bijzondere moment geen blijvende herinnering. Hoe ik ook aandring. Bij mijn huis aangekomen fietst Marty door. We zeggen elkaar gedag. Nog eenmaal kijk ik hem na. Ik voel een brok in de keel. In stilte zeg ik; jullie waren een geweldig span samen. Dag Bianchi; Welkom Gigant.