Gepubliceerd op juni 12th, 2013 | door Wesley

Alpe d’HuZes

Zaterdag 1 juni was het dan eindelijk zo ver. Na een lange periode van voorbereiden, trainen en geld inzamelen gingen we naar Frankrijk voor iets waarvan je alleen de impact kunt proberen te beschrijven als je er bent geweest, Alpe Du Zes.

Mijn werkgever had werkelijk een schitterend huis gehuurd in Les Deux Alpes, zo’n 20 minuten met de auto vanaf de voet van de Alpe d’ Huez. Mijn collega en fietsmaatje Wouter kwam zaterdag ook aan en we besloten om zondag de klim vanaf het dal naar ons huis in Les Deux Alpes te gaan maken, gewoon om een beetje gevoel te krijgen. De klim naar Les Deux Alpes heeft een lengte van 18 km, stijgt gemiddeld met 4,9% en gaat naar 1650 meter hoogte.

Thuis in Bunschoten had ik nieuwe buitenbanden om mijn Koga gelegd, op (dringend) advies van Wim Schaap had ik 2 Continental Grand Prix 4000 aangeschaft en dankzij de sleutel-avond bij Marcel wist ik ze ook nog op de goede manier op mijn fiets te monteren. Het is natuurlijk wel de blauwe variant van de Conti’s geworden, je afkomst verloochen je ten slotte niet. Ik durfde geen andere band aan te schaffen want ik kan de blik die Wim Schaap op mijn Schwalbes wierp toen ik lek reed tijdens een MIK avondje, nog maar al te goed voor de geest halen. Ik schrik daar nog wel eens wakker van.

Dus zoals gezegd, met de nieuwe banden de klim naar Les Deux Alpes. De klim ging prima, eerlijk is eerlijk. Wat minder goed ging was de afdaling, want toen sloeg het noodlot toe. Ik rij met, voor mijn doen, een redelijke vaart bergafwaarts, tot ik op een gegeven moment een knal hoor, mijn fiets begint te zwabberen, ternauwernood kan ik mijn Koga tot stilstand brengen en ja hoor….. Klapband! Mijn hele (gloednieuwe) Continental Grand Prix 4000 (blauwe uitvoering uiteraard) aan vellen. Lekker dan! Heb ik dat weer!

Met de schrik nog behoorlijk in de benen me laten ophalen door mijn maatje Wout en in het huisje, mijn redelijk nieuwe Schwalbe er maar weer omgegooid. Wim Schaap ziet het toch niet, dacht ik nog.

De volgende dag, maandag, hebben we de Col de Sarenne beklommen (lengte 21,1 km, gem. stijging 6%, hoogte 1999 meter). Deze Col ligt achter de top van de Alpe d’Huez en zodoende daalden we af naar het finish plein waar op 6 juni de aankomst van Alpe Du Zes zou zijn.

Na een beetje rondgekeken begon ik aan de afdaling naar Bourg d’Oisans, (startpunt van de Alpe Du Zes). Tijdens deze afdaling trof ik nog een bekende die de klim van Alpe d’Huez aan het verkennen was. Het betrof ons lokale Herbalife dealer Martijn Kos.

Woensdag hebben we rustig aan gedaan en een beetje gekeken bij de collega’s die op die dag moesten fietsen.

En donderdag….. donderdag was het eindelijk zover. Matchday!

Om te beginnen zijn alle woorden, verhalen, anekdotes, uitleg die ik van anderen over deze dag heb gehoord niet waar. Je kunt het namelijk nooit goed beschrijven wat zo’n dag met je doet en hoeveel indrukken je krijgt. Desalniettemin doe ik natuurlijk wel een poging.

Mijn doel was om deze reus 4x te bedwingen. Gezien mijn lengte en gewicht leek me dat vooraf het hoogst haalbare. Waarop dat gebaseerd was weet ik niet, ik had namelijk geen enkel referentiepunt voor mezelf.

En daar sta je dan. S’morgens om kwart voor 4(!), in één of ander startvak in een klein Frans dorpje midden in de Alpen, 1100 km van het vertrouwde Spakenburg. Tesamen met, voor je gevoel, duizenden andere malloten die allemaal voor hun plezier een joekel van een berg op gaan fietsen. Na drie kwartier wachten kunnen we eindelijk van start. Gespannen stappen we op en gaan op naar de eerste klim.

Voor degenen die het parcours niet kennen, voordat je aan de beklimming begint rij je eerst door het dorpje Bourg d’ Oisans. Daar staan honderden mensen te klappen en je aan te moedigen, dat is op zich al fantastisch. Maar wat mij daar overkwam vond ik echt grappig.

Stel je eens voor. Je staat midden in de Alpen in een klein dorpje, 1100 km van huis midden in de nacht en je rijdt daar het dorpsplein op waar de avond er voor nog mensen aan het jeu-de-boulen zijn geweest en wijn hebben gedronken. Ik kom om de hoek en wat zie ik daar…. Een kraplap! Ik wordt gek en dacht nog dat het aan de Herbalife Shake van onze plaatselijke Herbalife dealer lag. Na een keer in mijn ogen te hebben gewreven stond ze er nog! Dit moet een goed voorteken zijn.

Klim 1 en 2 gingen prima. Langzaam maar gestaag stoempte ik naar boven. Ik deed er 2 uur over. De derde klim vond ik lastiger, toen had ik wat last van mijn beenspieren, maar na een uurtje rusten heb ik de vierde gedaan en zo heb ik mijn doel gehaald (met een Schwalbe om het achterwiel).

Dat fietsen vergt natuurlijk een ongelofelijke inspanning van je lichaam, dat staat voor iedereen wel vast. Maar het fietsen is één, maar wat er om je heen gebeurt is echt bijzonder. Vreugde en (zichtbaar) verdriet wisselen elkaar, soms over een kort stukje van 50 meter, volledig af. Zo rij je langs een bocht waar een deejay dance-muziek staat te draaien en 10 omwentelingen verder zie je een foto van een kind van 4 wat aan kanker is overleden.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik die dag meerdere keren met tranen in mijn ogen heb rondgefietst. Wanneer je daar bent besef je pas hoe groot Alpe Du Zes eigenlijk is, en welke krachten er los komen wanneer een grote groep mensen bezig met 1 doel. “Weg met die rot-ziekte.!”. Je komt dan eigenlijk tot de conclusie dat het fietsen die dag maar bijzaak is, hoe vreemd dat ook klinkt.

’s Avonds trad Van Velzen ook nog op, ik was toen al zo moe van de inspanning, de lange dag en alle indrukken, dat ik hem niet eens heb gezien (is trouwens niet zo raar natuurlijk wanneer je zijn en mijn lengte vergelijkt).

Vrijdag hadden we een soort van vakantiedag en konden we alle indrukken ervaringen nog met elkaar delen en dan kom je tot het besef dat je onderdeel bent geweest van wederom een unieke gebeurtenis daar in de Franse Alpen.

We hebben in Nederland natuurlijk niet zo’n berg, maar na Alpe Du Zes kom ik tot de conclusie dat de fransen mogen zeggen wat ze willen, maar Alpe d’Huez is van ons!!!!!

Jaap de Graaf