Gepubliceerd op augustus 26th, 2013 | door Roel

Vakantie Kiekjes (4)

Mont Ventoux

De Fransen en de Belgen zijn gek op deze berg zoals wij Nederlanders van de Alp d’Huez houden. Wat een circus onder aan deze berg. Complete gezinnen die deze berg op ploeteren. Ik had deze berg ook op mijn agenda gezet.

Onze vakantie had als hoofd bestemming Barcelona. De kinderen worden wat ouder en wilde deze stad graag eens bezoeken. (met als hoofd doel het prachtige stadion van Barcelona) Maar papa wilt ook graag fietsen. Dus werd het een compromis. Twee dage Dordonge en daarna naar de Pyreneeën. Dat was een goede zet. In de Pyreneeën is het fantastisch fietsen. Een mooie voorbereiding op mijn uiteindelijke doel, de Mont Ventoux. Nadat ik de Col de Agnes, Col de Port, Plateau de Beille en tot slot Ax-3 Domaines (de laatste twee bekend van de Tour) had beklommen gingen we richting Spanje. Daar heb ik nog lekker kunnen trainen in het prachtige achterland aan de Spaanse kust. Met de Montseny in de achtertuin (1600mtr) heb ik me prima kunnen vermaken. Na 10 dagen gingen we dan eindelijk naar de Mont Ventoux.

We kwamen aan met prachtig weer maar dat zou de volgende dag anders zijn. De voorspellingen waren niet best. (onweer) Dus gelijk na aankomt met de auto omhoog. Gelijk even kijken hoe de klim loopt. Het was één lang lint aan wielrenners. Prachtig om te zien. Dit wil ik ook. Vlak onder de top staat het monument ter ere van Tommy Simpson. Prachtig in alle eenvoud. Vol met bidonnetjes als respect voor Tommy, maar ook voor de berg. Ik had een Multikozijn bidon in de caravan. Deze zou ik de volgende dag meenemen en bij de verzameling zetten. Mikkers kennen ook respect. Hopen dat het weer goed blijft, want ik heb maar één dag.

’s Nachts hoor ik gerommel en even later begint het te tikken op het dak van de caravan. Het zal toch niet. Jawel hoor. Een heftig onweer barst los. Dat wordt geen Mont Ventoux. Als ik wakker wordt is het grauw. Ik ben in mineur. Afbreken en wegwezen. Maar dan klaart het op. In de verte zie ik de zon weer schijnen en ik grijp mijn kans. Ik spring op de fiets en begin met een waterig zonnetje aan deze bijzondere klim. In Bedoin is het een drukte van belang. Ik ben niet de enige die z’n kans grijpt. Massaal gaan we de berg op. Ik ben wel één van de eerste in de lange rij. Het begin is makkelijk, maar al snel kom je in het bos van Bedoin. Beroemd en berucht. Het ziet er gezellig uit maar de weg loopt stijl omhoog. 10% staat er op mijn computertje. Dit duurt z’n 12km, dan gaat het bos over in,……in niets. De vegetatie houd op. Hier groeit niets meer. Het is dan nog 6km met alleen jij, je fiets en de berg. In de verte zie je het weerstation. Het lijkt niet dichterbij te komen. Maar de emotie overwint het van de verbijstering. Je verkeert in een soort van roes. Je voelt niets meer. De berg heeft je in zijn greep. Dan, plots het monument van Tommy. Je fietst er aan voorbij en je kunt je ogen niet van het monument af houden. Ik ben er bijna. De laatste anderhalve kilometer voel je niet meer. Ik krijg vleugels. En plots ben je boven. Het is een soort van druk. Menig wielrenner viert z’n overwinning. Ik ben boven. Ongeloof. Dat is snel gegaan. 1 uur en iets van 46 minuten. Niet slecht denk ik. Het is fris op de top en het waait hard. Snel naar beneden. Bij het monument schrik ik wakker. De bidon van Multikozijn. Ik ontwaak van de roes. Ik ben de bidon vergeten. Stom. Mijn eerbetoon aan Tommy. Ik rij door en kom halverwege mijn kids tegen. Ze wilde papa op de top filmen, maar ze waren te laat. Gezamenlijk dalen we af. Zij in de auto en ik op de fiets. In Bedoin drinken we wat. Ik voel spetters. Later komt de regen en het onweer opzetten. Ik kijk vanuit mijn luie stoel voor de caravan naar de berg. De berg verdwijnt in de wolken. Een paar bliksemflitsen bezegelen de klim. Ik ben een gelukkig mens. Ook deze bijzondere berg staat op mijn lijstje. Helaas zal ik terug moeten komen, dan zal ik de Multikozijn bidon voor zeker niet vergeten.

Groeten, Jaco ‘boot’ Heinen