MIK Sluitingstocht 2015

Mik Sluitingstocht 26 september 2015
Wat zullen we nu beleven? IJs op het dak van de garage. Het is 26 September en wij gaan fietsen. Het is de afsluitende saamhorigheids tocht van onze fietsclub de Mik’80. Als ik op de fiets stap is het koud maar ik heb de been en arm stukken aangedaan. Ik kom Bert Schaap tegen die zonder helm dacht te starten. Die moet maar even vlug naar huis om zijn helm te zoeken maar niet veel later zie ik Bert alweer in het clubhuis. Nog snel een bakkie koffie en een plakje natte keek en we zwaaien Evert de kastelein gedag. Pascal heeft een mooie route verzonnen via Amerongen en Rhenen. We zijn met een bescheiden groep van ongeveer 22 man. Als we Bunschoten uitrijden is de mist aan het capituleren. De koeien vragen zich af waar wij naar toe moeten. Iedereen is in conversatie over de laatste roddels en belevingen van de afgelopen weken. Maarten rijd op kop van de eerste groep en houd een lekker tempo aan. Op deze manier kunnen we het volhouden tot aan de Timboektoe (en terug). Rutger en Pascal houden de tweede groep in toom. Niemand klaagt. Langst het Valleikanaal is er even ophef. Glas op het fietspad. En niet z’n klein beetje ook. Roel stopt en controleert zijn banden. Daar zit nog steeds lucht in. Maar Roel blijft staan. Ik kijk naar de dauw op het riet langst het kanaal. Flarden mist waaien in dunne strookjes over het water. De zon doet zijn best om de laatste mist te verdrijven. Je voelt de temperatuur zichtbaar oplopen. Roel staat daar nog steeds. Wat is hij aan het doen? Gaat hij het fietspad schoonvegen? Volgens Rutger (Poort) wilt hij de tweede groep waarschuwen. We staan er al zeker vijf minuten. Door een miscommunicatie rijden we weer, echter zonder Roel. Het tempo wordt weer opgeschroefd en we voelen weer een beetje warmte op de verstijfde spieren neerdalen. Voordat we het door hebben zijn we aan het klimmen bij Amerongen. Zonder de bekende haantjes in onze groep rijden we als groep in een stevig tempo omhoog. Jeroen is sterk en trekt door. Ik passeer en paar Mikkers en hoor ze puffen. Ik kruip in het wiel Jeroen. Hij versnelt nog een keer en we komen samen boven. Vlak achter ons komt de rest van de groep. Het is ineens warm geworden. Onder de bezielende leiding van Maarten en Wim rijden we richting de Defensieweg. Daar rijden we over een mooi glooiend parcours richting Rhenen. Het tempo is perfect en als we Rhenen binnen rijden is het plotsklaps zomer geworden. De zon lacht ons toe en we storten ons neer op het zonovergoten terras. De been en armstukken worden weg gefrommeld. De bediening is vriendelijk en snel. Terwijl wij onze koffie naar binnen werken komt groep twee aanrollen. Ze hebben onderweg Rutger achter moeten laten. Rutger heeft een mankement aan zijn Willier en vertrouwde het niet en keerde huiswaarts. Als ook groep twee de koffie heeft ontvangen genieten wij van de nog altijd krachtige stralen van de zon. Zullen wij een biertje nemen hoor ik iemand roepen. We blijven hier de rest van de dag zitten. Maarten gelast een groep weer op de fiets te springen! Er is nog even lichte paniek, want wie betaald de koffie nu Rutger er niet is? Gelukkig hebben we Pascal en die lost dat zeer deskundig op. Als we weer op de fiets zitten rijden we via de brug bij Rhenen over de Nederrijn. We volgende de Nederrijn richting het westen. We rijden over de dijk die zich als onafscheidelijke vriend de contouren van de rivier volgt. Ik nestel me op kop en houd het tempo van Maarten in stand. In de verte zien we de pont zijn tochtjes van oever tot oever volbrengen. Als we voor de pont staan te wachten zien we ook groep twee al aankomen. Dat is mooi want we vroegen ons net af wie de pont ging betalen. Jullie krijgen korting omdat jullie met meer dan twintig zijn verteld de schipper. Dat is mooi, zo besparen we toch weer een paar euro. Pascal vraagt om het bonnetje en vraagt de schipper daar een veel te hoog bedrag op te schrijven. Dat heeft Rutger toch niet door hoor ik Pascal mompelen. We vervolgen onze weg richting het Noorden. Via vele bekende weggetjes komen we uit bij laan 1914. Ik rij naast Roel en we besluiten rustig omhoog te rijden. Met hartslag 183 komen we gezamenlijk als eerste boven. (we tellen Jeroen even niet mee) Ik hoor Roel nog klagen dat we rustig aan zouden doen. Beste Roel, ook wij zijn haantjes. We rijden in een rustige tempo de laatste meters en zien uiteindelijk op onze computers dat de temperatuur zomers waarden heeft aangenomen en de kilometers boven de 100 zijn uitgekomen. Voldaan rollen we de laatste meters richting clubhuis. Evert staat ons al op te wachten met zijn inmiddels befaamde soep. Soep die overigens prima past bij het plaatje waarmee we die ochtend opstonden.

Jaco Heinen