Hoofdsponsor

Deelname aan de Luxembourg Classic (Jean-Nelissen Classic)

Vrijdagochtend 23 mei was het dan zover. Het zonnetje stond mooi aan de lucht en na wat geruzie met de fietsendragers, vertrok rond zeven uur de kleine Mik’80 karavaan met in de gelederen de gelouterde “blauwe” voorzitter Rutger van Halteren, de beresterke secretaris Roel Blokhuis, de berggeit Jaco van de Groep, zijn zwager atleet Jeroen Duist, de Spanjaard Sjaak van Halteren, de man zonder pijngrens Rutger Poort en rookie Cor van de Groep, richting het mooie Vianden om ter plaatse deel te nemen aan een van de zwaarste klimtochten van de Benelux. De reis verliep naar behoren. Na een tussenstop bij de Mc Donald in Weert, waar we zo’n beetje de eerste klant waren, arriveerden we rond de klok van half één op de plaats van bestemming. Een ding was er tijdens de reis veranderd en dat was het weer, het regende namelijk pijpenstelen in Vianden. Maar na diepgaand onderzoek door Jaco Pelleboer op diverse buienradars, kregen we de bevestiging dat het om twee uur toch droog zou worden.
Nadat we waren ingecheckt hebben we allemaal eerst een heerlijke strammer max(grote uitsmijter) en Rutger een omelet gegeten. Vervolgens werd er snel omgekleed, werden de bandjes opgepompt en zijn we voor een mooie rit over 80 km vertrokken. Jaco kreeg gelijk. Het weer werd alsmaar beter en de armstukje konden al snel het rugzakje in. Het werd voor mij duidelijk dat er in deze omgeving niet te licht moest worden gedacht over de te beklimmen bergen. Een mooie les. Erg onzeker was ik over het feit dat ik mijn hartslagmeter vergeten was. Maar goed dat was niet anders. Mooi was het om te zien hoe iemand ruzie kan hebben met zijn navigatie en daarmee de volgers van de 60 te nemen bochten ons 40 keer laat keren “Geen onvertogen” woord daarover 😉 Al met al hadden wij op deze vrijdag namiddag toch een pittige training, maar vooral ook een gezellige training afgelegd. Het was een schitterende ervaring. Bij terugkomst in het mooie Vianden hebben we de startbescheiden opgehaald bij de organisatie om daarna lekker te gaan douchen.
In de avond hebben we in het hotel genoten van een heerlijk diner en daarna werden de beentjes nog even gestrekt middels een lekker wandeling. De omstanders zullen wel gedacht hebben dat het onweerde, want de windjes waren niet van de lucht. Dus echt een “frisse” neus halen was er niet bij ha ha. We besloten in de plaatselijke Kraplap nog een drankje te nemen. Zittende aan een bijzonder leuke ronde tafel werd de ene na de ander anekdote verteld en waren de verhalen over Rood en Blauw niet van de lucht. Super gezellig en heel veel gelachen en dat is gezond, toch? Prachtig was het om te zien hoe die blauwe vrienden Roel en Rutger met hun ogen dicht zaten te genieten van een heus rood biertje. Jeroen was alleen verstandig en nam maar een gewone alcoholvrije. Iedereen ging vroeg z’n mandje in, want morgen was de tocht waar we al die tijd naar uit hadden gekeken.
Zaterdagochtend was de eerste aanblik niet zo leuk bij het openen van de gordijnen, want wederom was het bal. Het was buiten kil, grauw en het regende als een gek. Wederom werden alle buienregisters open getrokken door de weermannetjes. Zittende aan het ontbijt werd er besloten om nog even een uurtje te wachten, want jawel, het zou snel weer opklaren. Zodoende hadden we nog wat extra tijd om van het heerlijke ontbijt te genieten. Om kwart voor negen zaten we uiteindelijk op de fiets. De wegen waren nog nat en er werd voorzichtig gekoerst. Na een kilometer of zes kwam de schrik er al snel in te zitten. Daar lag de Mont Saint Nicolas met een gemiddeld stijgingspercentage van 7.4 % en een heel eind 16% en liefst 3.9 km lang. Roel schrok er zo van dat hij tot aan twee keer toe zo erg mis schakelde, dat er bijna geen tand meer op zijn voorblad zat. Het was een pittige binnenkomer zullen we maar zeggen. Sjaak kreeg meteen een warmloper. Hij was net een fluitketel met zijn regenjas aan. Hij was in staat om zijn regenjas helemaal van zijn lijf te scheuren. Rutger kreunde en rochelde of dat ie al een week of vier verkouden was. Uit betrouwbare bron (zijn kamergenoot Sjaak) begrepen we, dat ie waarschijnlijk ’s nachts, als ie slaapt, nog aan het klimmen is, want dan maakt ie dat geluid ook. Als klap op de vuurpijl kregen we nog geen 10 kilometer verder Mur de Putscheid van 2.8 km lang en een gemiddeld stijgingspercentage van 10.1% en max. helling van 14 % erin. Rutger Poort, die de dag ervoor geen al te beste dag had vanwege zijn ribblessure, dieselde er lekker tegenop en de berggeiten Jaco en Jeroen gaven nog geen krimp. Cor had wel wat last van zijn beentjes, want hij was de dag ervoor waarschijnlijk toch iets te enthousiast geweest zonder zijn hartslagmetertje. Na kort overleg op de fiets met Sjaak bleek dat zijn benen ook niet al te best aanvoelden deze ochtend. Zo volgden er nog vele zware en wat minder zware beklimmingen door, ik kan het niet vaak genoeg zeggen, een schitterende omgeving. Kort voor de eerste stop kreeg Jaco problemen met schakelen. Maar gelukkig stond er bij de verzorgingspost een zeer vakkundig Belgje, die het probleem zeer snel boven water had. Nieuw kabeltje erin, effe wat gegeten, een gevoelige plaat laten schieten en hup de fiets weer op. We konden gelijk weer vol aan de bak, want voor ons lag gelijk een klim te wachten van 5.4 km lang met stukken erin van 10%. Kort commentaar van Roel, donders, doen ze dat er om of zo, “ ik bin nie eens warum“.
Rond de 80 kilometer sloeg het noodlot toe. Jaco, die aan Cor net wat tips had gegeven over het dalen, zou samen met Cor dus eens naar beneden fietsen. Jaco gleed in de op één na laatste bocht van de afdaling fors onderuit, doordat hij een lekke voorband kreeg in de bocht. Hoeveel pech kun je hebben in een week tijd, want tenslotte was hij eerder in de week bij een rit van de MIK ook al flink ten val gekomen. En laat hij nu precies op dezelfde kant van zijn lichaam op het asfalt smakken. Gelukkig waren hulpbehoevende buurtbewoners die onze Jaco van de nodige verbandmaterialen konden voorzien. De schrik zat er bij iedereen goed in en de stemming was wat bedrukt. Daarna moesten we bij een afdaling nog een man van een andere fietsclub, die de bocht niet kon houden, uit de bosjes peuteren. Groot was de opluchting toen Poort hem weer op de weg had en de beste man niks mankeerde. Hij werd gelijk gebombardeerd tot “struukenduuker”. We konden er met zijn allen wel weer even hartelijk om lachen.
Bij de tweede stop werd er even stilgestaan via de sociale media, bij wat er zich in Volendam afspeelde. Er werd een paar keer flink “blauwweeee” geschreeuwd over het terrein want de tussenstand was op dat moment 1-0 !! Toen we vervolgens weer een stuk verder op pad waren trok Jaco het niet meer. Jaco zijn hartslag wilde niet meer omhoog komen. Dat gebeurt nou eenmaal met een volledig gekraakt lichaam. Op de afslag naar de 135 km of 165 km route werd afgesproken dat Sjaak, die ook niet zijn allerbeste dag had en niet echte een trainingsdoel voor ogen, met Jaco de kortere route van 120km zou rijden naar Vianden. De rest van de boys reed door voor de 165 km.
Nadat Spakenburg op een 2-1 voorsprong was gekomen kon het voor onze blauwe vrienden Jeroen, Roel en Rutger niet meer stuk. Nou ja, bij een leuk stukje op de Cateau de Hondsbierg van +22% van 500 meter moest zelfs Cancellara even lopen. De totale klim van 4.3 km lang kraakte bij iedereen aan alle kanten. We kwamen uiteindelijk terecht bij een schitterend stuk van de koers de “Canyon” genaamd. Daar werd nog eens flink gejuicht voor de blauwe en werd de kampioensfoto gemaakt.
De laatste beklimmingen verliepen gestaag en waar we menigeen zagen worstelen om aan de finish te geraken, liep het MIK treintje als een zonnetje over de laatste beklimmingen heen. Eerlijkheid gebied me te zeggen dat na zo’n pittige tocht je het klimmen op het eind niet zo leuk meer vindt. Moe maar voldaan reden we tenslotte Vianden binnen om vervolgens op het terras van het Hotel neer te ploffen. Snel werden Jaco en Sjaak opgetrommeld en met elkaar hebben we een overheerlijke koude klets genomen en geproost op de toch nog goede afloop en de titel van de blauwen. Nu een welverdiende douche, waar het geroffel in de kamer net leek op een voorstelling van een blaas ensemble in het concertgebouw!! Door alle zoetigheid die we op deze dag hadden verorbert beginnen je darmen te protesteren zullen we maar zeggen. ’s Avonds hebben we wederom heerlijk gegeten in Hotel Bel Vue en vervolgens zijn we in een soort van eigentijdse bioscoop met oude banken, stoelen etc. de Champions League finale wezen kijken tussen Real Madrid en Atletico Madrid. Voor sommigen onder ons was het erg jammer dat er een verlenging aan te pas kwam, want die vielen bijna van de stoel af zo moe als ze waren. Er werd door niemand geprotesteerd bij het voorstel om lekker ons mandje op te zoeken. En om klokslag 00.00 uur en na het passeren van een formule 1 wagen onderaan de trap, lag iedereen met zijn duimpie in z’n mond te slapen. In de ochtend hebben we onder het genot van een heerlijk ontbijt nog heerlijk zitten bijkletsen over al het hetgeen we de dag ervoor hadden beleeft en vervolgens werd de reis naar huis ingezet. Net zoals het op vrijdag begon, met een heerlijk zonnetje aan de lucht. Rest mij te zeggen dat ik alle jongens heel hartelijk wil bedanken voor de saamhorige, zeer gezellige en leerzame weekend. Ik denk dat we klaar zijn voor de Alpe ‘d HuZes !!
Groet,
Cor van de Groep


Over de Schrijver



Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Terug naar Top ↑
  • Hoofdsponsor:

    Hoofdsponsor
  • Websponsor:

    Websponsor
  • Overige Sponsoren:

    Steven Koelewijn
  • Eresponsor

    VEBO

(function(i,s,o,g,r,a,m){i['GoogleAnalyticsObject']=r;i[r]=i[r]||function(){ (i[r].q=i[r].q||[]).push(arguments)},i[r].l=1*new Date();a=s.createElement(o), m=s.getElementsByTagName(o)[0];a.async=1;a.src=g;m.parentNode.insertBefore(a,m) })(window,document,'script','//www.google-analytics.com/analytics.js','ga'); ga('create', 'UA-52600322-1', 'auto'); ga('send', 'pageview');