Amstel Gold Race 2013

Sommige belevenissen zijn onbetaalbaar! Hier volgt het verslag van de 48e Amstel Gold Race gevolgd door een voetbalfan!
Zaterdagmorgen om 9.00 uur vertrokken van huis om op tijd te zijn om onze dorpsgenoten te verwelkomen bij de finish( wij dachten toen nog dat ze rond 12.30 uur zouden eindigen).
Na het inchecken in ons hotel in Valkenburg en een welverdiende kop koffie na zo’n lange autorit, besluiten we de auto maar te laten staan en te voet de Cauberg te beklimmen (als wielrenners het op de fiets doen, moeten wij dat toch minstens lopend doen). Er stond een stevig windje en onze benen, die wel anderhalf uur spinning gewend zijn op zaterdagmorgen, moesten toch wel even wennen aan het stevige tempo dat onze derde metgezel Sandra Sprong erin zette. Maar we moesten op tijd komen want Bas zou best wel vroeg eindigen. Onze Mikkers waren rond 8.30 uur gestart. Ik dacht zelf dat de finish maar 300 meter na de Cauberg kwam maar dat bleek 2 kilometer te zijn, afijn effe doorlopen dus……rond 13.30 uur waren we op de finish. Toen maar langs de lijn gaan staan want ja, er deden zo’n 20 bekende Mikkers mee, die wilde we wel graag binnen zien komen en de man van Sandra natuurlijk. Helaas we hebben tot 17.15 uur langs de kant staan turen maar in al die tijd maar 2 bekenden gezien! Iedereen lijkt op elkaar, ze hebben allemaal een fietspakje aan, een helm op en ze zitten allemaal op een fiets. Zoek het maar uit!
Maar wat een geweldig evenement om mee te maken, om een kleine 12.000 wielrenners te zien binnenkomen, fantastisch! Het is begrijpelijk dat we na al die tijd in de zon te hebben gestaan, best wel dorst kregen en ondertussen was mijn hoofd ook knalrood van de zon en de wind. Dus ik nodig beide dames uit om wat te gaan drinken in de tent achter ons en tot mijn grote verbazing staan daar alle Mikkers al gezellig aan een pilsje om de tafel. Ik dacht daar moet ik bij zijn! Hoor ik dat ze al een uur binnen zijn! 150 kilometer uitgereden en 15 bergen beklommen wat een prestatie. Jongens TOP, voor mij zijn jullie allemaal winnaars.
Volgende ochtend weer op tijd op voor het ontbijt bij Van der Valk in Maastricht, daar zouden we de Shimano mannen ontmoeten, maar tijdens het ontbijt kwamen we ook Team Blanco, Team Sky en Team Vacansoleil tegen. Om 9.00 uur samen met Bas in de Shimano wagen richting de Markt in Maastricht. Wat een happening! Daar werden alle ploegen voorgesteld en door onze VIP kaart stonden we heel dicht bij het podium.
10.15 uur Start Amstel Gold race, Bas achterin met de fietsenmaker en 3 reserve wielen, ikzelf voorin met een Belg als chauffeur, ook een oud prof wielrenner. Het zou de dag van mijn leven worden! Ik heb ruim 6,5 uur met gestrekte benen en me vasthoudend aan de deur zitten genieten. Er ontstond algauw een kopgroep van 7 man en daar moesten wij achterrijden, dat ging dus bloedhard! Het is steeds knokken om een goeie plek in de koers met de auto te krijgen. Na ruim 3 uur werden we afgelost door een andere Shimano auto, onze chauffeur moest een sanitaire stop maken en ik dacht daar maak ik ook even gebruik van. Sta ik in de middle of nowhere te plassen, hoor ik ineens: “ He Witte Jan, je mag hier niet wildplassen!” Ik schrok me lam! Staan daar Theo Heek en de broers Pascal en Winfried de Graaf langs de kant. Die volgden de koers per fiets. We hebben even een foto met z’n allen genomen en wat gedronken. Daarna weer als de weerlicht achter de kopgroep van 7 man aan, dat ging echt hard, soms 70 km per uur. Af en toe zijn de wielrenners per auto bijna niet bij te houden door de bochten.
Het was jammer dat de wedstrijd te laat op gang kwam. Na het laatste rondje Cauberg moesten van de jury naar voren voor de renners uit. Maar zodoende hebben we wel de finish gezien.
’s Avonds op het terras in Valkenburg kwamen we Theo, Pascal en Winfried weer tegen en hebben we nog even een biertje gedronken op de goede afloop. Ook nog een groepsfoto gemaakt op het kanon van Valkenburg en toen zat het weekend er helaas op!
Wat kan wielrennen toch h(eerlijk) zijn. Voetballers, ga toch fietsen!

Jan van Diermen