Hoofdsponsor

ALPE ‘D HUZES DREAMTEAM 2013

Zaterdag 1 juni:

Vertrek eerste auto richting Frankrijk met captain Ronald, Frank en Gerrit. Het schijnt dat de heren graag eerste keus wilden m.b.t. de kamers en dus een dag eerder zijn vertrokken … De reis verliep voorspoedig dus de overige Dreamteam leden kregen al vroeg in de avond de eerste foto’s met de heren aan een wijntje.

Zondag 2 juni:

Frank, Gerrit en Ronald zijn op pad geweest voor een eerste ronde op de fiets. Een zeer mooi rondje stuwdam werd afgesloten met de beklimming van de Col ‘d Ornon, 11km lang en een gemiddeld stijgings% van 5,7%. Lekker op het gemak gefietst al was Ronald ineens verdwenen en er zogenaamd ‘klaar’ mee om vervolgens stiekem Alpe ‘d Huez alvast een keer te beklimmen. Na 2 uur en terugkeer in het huisje was zijn gevatte uitspraak ‘zo ik ben dus het eerste boven van jullie hé’, ws een inmiddels bekend geintje voor ex Dreamteam leden van onze captain die nog vaker van zich zou laten horen deze week. Ronald lijkt namelijk rustig maar is in feite zo gek als een deur als je het woord AJAX laat vallen. Vandaag ook het vertrek van de tweede auto met Wim, EvertJan, Ruud en Martijn. Na een rustig verlopen reis arriveerden ook wij in het mooie huis in Bourg ‘d Orsains aan een zijstraat van de start. Ronald had niets teveel gezegd want het is echt een tophuis op een pracht locatie. Na de eerste mannelijke knuffels (er zouden er nog vele volgen) met de overige teamleden en het uitladen van koffers en fietsen zijn we in de auto gesprongen voor onze eerste kennismaking met de Alp. Ronald had namelijk voor de zondag, dinsdag en woensdag boven bij de finish in de tent ons avondeten vooraf gereserveerd (niet geheel onhandig met enkel mannen in een huis). Tijdens het rijden naar boven werd het redelijk stil in onze auto op de koning van de kelder na, EvertJan. Hij wist namelijk zo’n beetje elke hobbel, bocht, putdeksel, boom en stijgings% te benoemen dus we hadden een live verslag omhoog. Aan het tempo van de reeds vele fietsers die de Alp aan het beklimmen waren werd al wel duidelijk dat het toch echt om een 8% gemiddeld stijgings% ging. Eenmaal boven gekomen zijn we richting tent gelopen en aangesloten in de wacht rij. Nou had de 2de auto natuurlijk al wat uurtjes erop zitten die dag dus de onrust en knorrende magen bij EvertJan en Ruud sloegen meteen toe bij het zien van de rij. Het duurde dan ook niet lang voordat de beide fijnproevers een restaurant in schoten voor een pasta. De overige teamleden genoten na een tijdje wachten van een stevige stamppot of vegetarische pasta in de tent. Aansluitend zijn we in het Palais du Sports geweest waar elke avond vanaf 19.30 verschillende sessies de revue passeerden. Deze avond was het vooral uitleg wat er allemaal gebeurt en mogelijk is op en om de Alp en hoe ongelooflijk knap dat toch is met enkel vrijwilligers.

Maandag 3 juni:

Na het eerste gezamenlijke sportontbijt (alles is uit de kast getrokken: 0% vet yoghurt, muesli met omega3, krentenbollen, eitjes, eigen appelstroop, ontbijtkoek, heerlijke Franse broodjes en uiteraard wat Herbalife sportshakes) werd er snel omgekleed voor een verkenningstocht in de omgeving met als toetje een eerste beklimming van Alp ‘d Huez. De tocht voer wederom langs de stuwdam en een heel klein stukje van de La Croix de Fer. Op de terugweg naar Bourg ‘d Orsains voor de koffie en voor de beklimming van de Alp gebeurde er iets even onverwachts als oh zo moois. We hadden de wind in de rug dus met Gerrit Coppi op kop reden we rond de 38-40kph richting dorp. Op de laatste meters werd EvertJan Cavendish in de sprint afgeschoten uit Wim zijn wiel om net voor de streep Coppi (in geleende roze trui die dag van Wim) te verslaan!! Coppi was zijn shirt al recht aan het trekken maar werd volledig verbouwereerd achter gelaten, een geweldige start van onze Alp ‘d HuZes week. Na de koffie stond de beklimming van de Alp op de rol voor Frank, Gerrit, Wim en Martijn. Achtereenvolgens waren de tijden deze verkenning van de berg, Wim 1.10, Frank 1.20, Gerrit 1.25 en Martijn 1.40 uur. Een geweldige ervaring om de Alp al een keer te beklimmen en voor te proeven hoe het de aankomende donderdag zou worden. Tijdens mijn klim kwam ik Jaap de Graaf (ook op een volle berg met fietsers niet te missen met zijn 2 meter 15) ook nog tegen waar ik gezellig even mee gebabbeld heb, hij was bezig af te dalen. Eenmaal ook boven gekomen hebben we met z’n 4’en wat sfeer geproefd en zijn we begonnen aan de afdaling naar ons huisje. Helaas sloeg bijna beneden het ‘noodlot’ in bocht 20 toe. Frank ging onderuit en voelde meteen aan zijn arm dat het niet goed was. Even de vrees voor gebroken sleutelbeen maar dat bleek al snel gelukkig niet het geval te zijn. Dat had immers het ruwe einde betekent van een half jaar leven als een monnik (alhoewel bijna dan voor sommige van ons) en trainen voor de 6de juni. Redelijk in shock bewoog de arm nog alle kanten op en werd snel de ketting weer op de fiets gegooid en de weg vervolgt. Je bedenkt het niet maar nog geen 50m verder een geweldige knal en wederom Frank nu met een klapband. Uiteindelijk is hij opgepikt door een van de auto’s en langs de medische post gegaan. Er bleken geen breuken te zijn maar de arm nog bewegen omhoog / opzij / heen en weer of wat dan ook werd afgeraden. Paracetamol en Ibuprofen stapelen was het advies en kijken hoe dat ging de komende dagen. Respect namens het team voor Frank die zich gewoon schikte in de beperking, zichtbaar pijn had maar geen krimp gaf. Geen woord gehoord de rest van de week over pijn, opgeven, minder x omhoog fietsen, rust nemen, klagen of wat dan ook. Een echte rooie alleen dan met een blauw hart zeg maar …

Dinsdag 4 juni:

De dag in het zonnetje in achtertuin begonnen met het inmiddels bekende sportontbijt. Vandaag stond wederom een rondje stuwmeer op de rol, een bakkie en vervolgens de beklimming van de Col ‘d Ornon welke Gerrit, Frank en Ronald zondag al hadden gedaan. EvertJan en Ruud kozen deze dag voor het verkennen van de Alp en beklommen naar alle tevredenheid de eerste paar zware bochten. De benen bleken goed alleen ging het afdalen wat minder vlot. De hoogtevrees van EvertJan gaf voor hem het definitieve besluit, na  beneden te zijn, dat hij de donderdag met de gondel zou afdalen na elke klim. Een verstandige keuze om alle energie in het klimmen te kunnen steken zonder steeds in het achterhoofd al met het afdalen bezig te zijn. We hebben allemaal een heerlijke zonnige dag gefietst en de avond wederom op de Alp gegeten. Nou was het zo dat er ook voor de vrouwen was geboekt om te eten deze avond echter dit hebben ze nooit gered want ze waren ‘iets’ later aangekomen dan gepland … daarover hieronder meer. We zaten dus met 7 man aan 15 borden pasta carbonara en even zoveel voorgerechten en toetjes, stapelen dus. Na het eten was er een bezinning & inspiratie avond in Palais du Sport welke we aan tafel in de tent op tv hebben gekeken (zaal zat helemaal vol). Hier werd weer duidelijk wat Alpe ‘d HuZes echt inhoud en waarom sprekers en we zelf eigenlijk mede meedoen. Een avond om niet te vergeten en om stil van te worden.

De vrouwen dan, zij vlogen met z’n achtenen op Geneve en daar auto’s gehuurd om richting hotel (30min van ons af) af te reizen. Een trip toch wel van 230km nog en dus zo’n 3 uur rijden. De dames landden echter om 16.30 uur en rond 01.30 ’s nachts stond het Dreamteam nog met kaarten van Frankrijk en een live verbinding te proberen ze op locatie te krijgen. Wat bleek de Galibier was dicht (niets aan te doen natuurlijk) maar daar kwamen ze helaas pas achter toen ze bijna boven waren. Omkeren en via ik meen Milaan of zo hebben we ze binnen kunnen krijgen. Daar ging ons strakke voorbereiding schema. Maar we zouden liegen als we niet heel erg blij waren ze te zien die nacht, de bezorgdheid om onze toppers sloeg toch langzaam aan toe. Met deze trip was ook meteen alle extra aanvoer van krentenbollen, repen en ontbijtkoeken gesneuveld want iets anders was er ’s nachts niet zo voorhanden in de auto. Gelukkig was het damesteam net zo sterk als het Dreamteam en is er geen onvertogen woord gevallen onderling, dat was volgens ons ook meteen het probleem want natuurlijk alleen maar zitten kleppen met elkaar de hele weg en geen bord, afslag of wat dan ook opgemerkt. Een voordeel van dit gezellige avondje wachten bleken de leuke, serieuze en waardevolle gesprekken met elkaar over oa. het fenomeen Alpe ‘d HuZes. Daarnaast zijn er wat eerder bedachte plannen van de heenweg wederom ter tafel gekomen zoals Champions League spinning in de winter en een bananenbar openen bij de start (gewoon voor het uitdelen van bananen dan hé …)

Woensdag 5 juni:

Vandaag is het rustdag. De dames komen na een korte nacht weer onze kant op en we nemen de tijd om de start van de woensdag deelnemers te kijken om 10.00 uur. Deze wordt geopend door niemand minder dan Joop Zoetemelk en Bernhard Hinault. Beide heren fietsen vervolgens ook mee. Sommige van ons brengen een bezoek aan het stilte centrum, kopen een kaars welke geplaatst wordt in een van de bochten door de organisatie en uiteraard doen we een bezoek aan de winkel met Alpe ‘d HuZes kleding en accessoires. Nou had ik verteld dat onze captain niet helemaal spoort als t om AJAX gaat. Je moet je indenken dat hij eigenlijk te pas en te onpas het volgende begint te zingen: ‘Ollie Ollie .. Ollie Ollie .. Ollie Ollie, je moeder heeft een slurf …’ Voor wie het niet weet Ollie is de nieuwe mascotte (dik olifantje) van Feyenoord. Gelukkig is de sfeer zo intens en goed aldaar dat ook dit soort uitspattingen door alles en iedereen op elk moment met een glimlach wordt ontvangen. Ook een soort clublied van AJAX passeerde de revue geregeld wat jammer genoeg dan het hele team weer mee moest zingen. Deze zette Ronald ook nog een keer op donderdag bij de finish in toen hij in zijn gezichtsveld een man in Feyenoord shirt zag, ik denk niet dat hij het gehoord heeft gelukkig. Aan het einde van deze middag gaan we terug naar het huis waarna de dames niet langer kunnen wachten op een borrel en dus richting dorpje/terras gaan. Het dreamteam chilled/facebooked/slaapt/rust wat en sluit later aan bij de dames waarna we ’s avonds gezellig uit eten zijn geweest met elkaar. De spanning over wat komen gaat is dan echt aan het stijgen, strakke/gespannen gezichten overal te zien om ons heen. Na het eten nemen we afscheid van de dames en begint een heel ritueel mbt welke kleding te dragen / klaar te leggen voor de volgende dag. Voedingspakketten worden klaargemaakt, omeletten gebakken, lichtjes geïnstalleerd enz enz. Vervolgens redelijk op tijd erin voor een nacht die de naam nacht niet mag dragen.

Donderdag 6 juni:

Na enkele uren liggen dommelen was tussen 3.00 en 3.30 iedereen er weer uit en begon de dag waar we een half jaar na toe hebben geleefd/getraind. Door de eerdere voorbereidingen verliep dat allemaal soepel en konden we 4.30 aansluiten bij de eerste startgroep. Het huisje ligt ideaal waardoor we de straat uit konden fietsen en zo konden aanhaken nog voor het officiële startpunt. Gezamenlijk eindelijk richting de start in het pikkedonker met enkel de lichtjes aan de fietsen en wederom het Ollie Ollie van Ronald om zeker te zijn dat iedereen wakker werd op de fiets. Zelf reed ik al snel in de drukte alleen nog met Ronald richting start en een gezonde ‘wedstrijd’spanning maakte zich meester over me. Het is natuurlijk geen wedstrijd, zeker voor mij niet, maar dat gevoel dat je aan de start van zoiets unieks en moois staat is echt priceless! Donker of niet maar we zagen de Angel on Bike (Anita) van mede MIK’er Jaap de Graaf staan met een fototoestel dus die kans van een foto in de nacht lieten Ronald en ik niet liggen.

Zodra de eerste beklimming was begonnen zit ook direct een ieder in zijn eigen ritme en dus was het pas na de eerste afdaling en terug in het huisje voor wat eten en drinken dat Gerrit, Frank, Wim en ik elkaar weer zagen. EvertJan en Ruud waren toen onderweg voor de eerste klim. Gerrit wilde eigenlijk meteen stoppen want die had het ijskoud haha. Het was ook wel frisjes in de afdaling kunnen we stellen. Toch verliep deze eerste beklimming voor een ieder voorspoedig. Een bakkie koffie van Nicolette voor Gerrit, die er al vroeg was weer, deed wonderen net als wat droge/warme kleding. EvertJan daalde na zijn klim zoals gezegd niet af met de fiets maar met de gondel wat jammer genoeg hem wel steeds 1,5 uur aan tijd koste. De dag vorderde en een ieder ging in zijn ritme de strijd met de berg aan. Maar na bochten zwoegen kom je dan boven en het boven komen in Alpe ‘d Huez (nog voor de laatste km door het dorpje naar de echte finish) is met een woord onbeschrijfelijk. Je wordt werkelijk waar naar boven geschreeuwd alsof je in een echte touretappe zit. Mocht je al wat voelen aan benen of wat dan ook dan is dat per direct vergeten en weg. Je gaat automatisch op de pedalen staan en vliegt met kippenvel over je hele lichaam nog even de laatste meters naar boven. Een super ervaring en elke bocht klimmen daarvoor meer dan waard. Alleen daarvoor zou je wel 20x willen boven komen. Alsof er alleen maar bekenden staan, je naambordje is enkel het enige wat nodig is om te horen: Kom op Martijn je bent er bijna kanjer, Laag verzetje nog Martijn klasse hoor, Makkie die laatste meters Martijn kom op!

Naast deze binnenkomst zijn er op de berg enkele bochten waar je de hele dag dezelfde mensen met hetzelfde enthousiasme ziet staan aanmoedigen, deze mensen leveren een net zo’n grote prestatie de hele dag. Het werden voor mij echt ijkpunten in de klim. Na door de haag mensen Alpe ‘d Huez binnen te fietsen is het dus nog zo’n 1,5km naar de finish waar langs de dranghekken ook weer honderden mensen staan te juichen. Eigenlijk is daarbij elke finish een emotionele want daar staan geliefden je op te wachten en komt iedereen met zijn of haar verhaal over de finish. Dat voor iemand kunnen doen is gewoon erg mooi om zo de vaak onmacht wat tegengewicht te geven, die energie is er en voel je de hele dag. Onze vrouwen hadden een hele mooie plek direct na de finish waar we door de dag dan ook uiteindelijk langzaam aan allemaal binnen kwamen. De ‘schade’ na een dagje Alpe ‘d HuZes beklimmen: Ronald 2x, EvertJan en Ruud 3x, Martijn 4x, Gerrit, Frank en Wim 5x! Totaal zijn we dus 27x de Alp beklommen, geweldig.

Na het vasthouden van onze vrouwen en de felicitaties aan elkaar hebben we nog wat gedronken bij de finish en is op Frank, Ronald en mij na iedereen weer afgedaald, per fiets en per gondel, richting huisje. De saamhorigheidsklim die om 17.30 uur start en die rond 19.30 uur binnenkomt wilden wij 3’en namelijk graag nog even meemaken. Geen verkeerde keus want wat mooi om al die mensen nog te zien finishen. Alles hebben we langs zien komen van tandems tot een skelter en van individuen welke de klim lopen/rennen op blote voeten tot hele groepen met spandoeken die binnen kwamen. Veel emotie en voldoening bij alle aanwezigen en fijn om ook nog meegemaakt te hebben. Ronald hoopte ook nog het voorlopige eindbedrag mee te krijgen nadat iedereen binnen was maar die zou nog wel even gaan duren dus toen zijn ook wij voor de laatste keer met fiets de Alp afgedaald voor een, naar later bleek, koude douche. Onze teammates waren zo vrij geweest het warme water vast op te maken voor ons … Na beneden afscheid te hebben genomen van onze vrouwen (vlogen vrijdagochtend vroeg weer naar Nederland) zijn we met elkaar nog een pizza met eindelijk weer eens een biertje wezen eten in Bourg ‘d Orsains. Moe en voldaan was dat een meteen een mooie afsluiting van een indrukwekkende week, de dag werd nog wat geanalyseerd en ervaringen werden gedeeld, top. Na het eten redelijk op tijd ons mandje in want vrijdagochtend stond de terugreis gepland.

Vrijdag 7 juni:

Om 8.30 uur zijn EvertJan, Ruud en Martijn, na het inruimen van de afwasmachine!,  weer vertrokken richting huis waarna rond 11.30 uur de 2de auto met overige teamleden vertrok. Beide na een voorspoedige reis veilig huiswaarts gekeerd en daarmee was Alpe ‘d HuZes 2013 voor het Dreamteam ten einde met de teller uiteindelijk op bijna € 75.000,- voor KWF, vanaf deze plaats nogmaals een dank daarvoor aan (shirt)sponsoren, familie en vrienden.

Nu 1,5wk later kan ik zeggen dat ik nog steeds niet helemaal geland ben, de indrukken zijn nog steeds op me in aan het werken. Ik spreek denk ik voor het hele team dat we deze hele reis vanaf december 2012 ook nooit meer zullen vergeten.

Met sportieve fietsgroet,

Dreamteam 2013; EvertJan, Frank, Wim, Gerrit, Ruud, Ronald en Martijn


Over de Schrijver



Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Terug naar Top ↑
  • Hoofdsponsor:

    Hoofdsponsor
  • Websponsor:

    Websponsor
  • Overige Sponsoren:

    Steven Koelewijn
  • Eresponsor

    VEBO

(function(i,s,o,g,r,a,m){i['GoogleAnalyticsObject']=r;i[r]=i[r]||function(){ (i[r].q=i[r].q||[]).push(arguments)},i[r].l=1*new Date();a=s.createElement(o), m=s.getElementsByTagName(o)[0];a.async=1;a.src=g;m.parentNode.insertBefore(a,m) })(window,document,'script','//www.google-analytics.com/analytics.js','ga'); ga('create', 'UA-52600322-1', 'auto'); ga('send', 'pageview');