Hoofdsponsor

Verslag Route des Alpes 2014

Zondagmiddag 8 juni was het dan zover. Het vertrek naar Valkenburg stond voor de deur. Samen met Roel Blokhuis, Harry Bolks en Rutger van Halteren vertrokken we in mijn zwarte bolide met fietskar van Wim Schaap richting het zuiden. Het was stralend weer en de weersverwachting voor de komende dagen was navenant. In het hotel was het even wat hectisch. Wat bleek, er was een twee-persoonskamer geupgrade tot drie-persoons, terwijl we met zijn vieren waren. Uiteindelijk was er nog een soort peeskamertje met eenpersoonsbed vrij…. Na loting mocht ik er slapen. Bloedheet die nacht, maar geen last van snurkende fietsers. Het eten in Valkenburg bleek overigens mee te vallen. Dat gold voor de hele fietsweek op één avond na.

Maandag 9 juni 2014: van Valkenburg naar Newel in Duitsland. 170 km en 30 tot 35 graden.

Maandagochtend vertrokken we om 8 uur uit Valkenburg voor de eerste etappe naar Duitsland. De overnachting was in Newel in de buurt van Trier. De eerste dag was niet overdreven zwaar. De afstand was 170 km en aan het eind wachtte nog een verrassing, volgens de “Tourdirectie”. Dat hebben we geweten. Overdag was het een mooie rit door prachtige delen van België en Duitsland. Het was echter rond 35 graden Celsius. Rutger reed in Vulpen door een plas water en is een uur bezig geweest om zich te fatsoeneren. Tel daarbij de vele plaspauzes van onze heren op leeftijd en per slot van rekening nog twee lekke banden, en je hebt een aardig beeld van de dag. Heuvelop ging het bij mij minder soepel dan bij de andere drie. Dus men moest heuvelop regelmatig op mij wachten. Ik had er nog een 28-verzet op gezet maar met mijn lengte (1.96 m) en gewicht (~97 kg) is dat op sommige steile stukken van meer dan 15 procent soms net te weinig. Ik heb er intussen 30 op laten zetten, dus ben benieuwd deze zomer. Ongeveer 30 km voor het eind kreeg Harry zijn tweede lekke band. Speciaal voor deze tocht had hij nieuwe wielen gekocht, maar het bleek dat het velglint niet goed was gemonteerd. Deze wielen kwamen overigens niet bij SK2W vandaan. Rutger en Roel waren met permissie doorgereden, terwijl ik samen met Harry zijn binnenband verving. Daarna nog het laatste stuk. Het venijn zat hem in de staart. Terwijl de vermoeidheid al behoorlijk toe sloeg, zat er nog een klim van ongeveer 200 meter in de laatste paar kilometers. Op dit stuk asfalt met een stijgingspercentage van 10 procent, stond geen zucht wind, terwijl de auto’s langs je heen raasden en je zelf op de fiets langzaam gekookt werd op het verzengende asfalt. Wat vreemd was, was dat ik harder fietste dan Harry. Dat is gek, want meestal was het anders om. Toen we bijna boven waren, ging het niet meer. We moesten even uitrusten. Harry was bevangen door de warmte en moest overgeven. Intussen stopte een Duitse motorrijder om te vertellen dat onderaan de heuvel een fietser in de berm lag. Of die bij ons hoorde… Ik heb de Tourdirectie gebeld, maar die waren al gewaarschuwd en inmiddels met de servicebus onderweg. Hij stopte bij ons om te vragen of het ging; ik wuifde hem door dat de fietser onder aan lag en dat het met ons wel ging. Al harkend hebben we de laatste kilometer gereden. Harry had het nog een paar uur zwaar, maar na wat drinken en een paar paracetamol begon hij weer praatjes te krijgen. De fietser die onderaan de berg lag, was zwaarder bevangen door de warmte. Hij moest de volgende dag rust houden en pas de dag erop mocht hij weer fietsen.

In het hotel hebben we die avond van een lekker buffet gegeten, waarbij de porties groot genoeg waren! Daarna lekker slapen. Een minpunt hier was wel dat het hotel aan een drukke weg lag, terwijl wij graag met het raam open slapen. We lagen met zijn vieren op een hele ruime dubbele kamer.

 

Hieronder een plattegrond en het hoogteprofiel van de eerste dag.

Dag 1

 

 

 

 

 

 

 

 

Dinsdag 10 juni 2014: de tweede dag. Voor de meesten 170 km, maar voor mij en Harry 192 km! Op weg naar La Petite Pierre in de Vogezen. En dat op mijn 47e verjaardag…

De volgende ochtend vertrokken we om 7 uur. Dat betekent rond kwart over vijf (!) op. Het is, denk ik, voor het eerst in mijn leven dat ik op mijn verjaardag zo vroeg ben op gestaan. We vertrokken (gewoonlijk) als één van de laatsten. We waren echter Roel kwijt. Harry, Rutger en ik waren onze fietsbanden nog aan het oppompen, terwijl Roel in de veronderstelling was dat we al waren gestart. We waren nog geen vijf kilometer onderweg of de derde lekke band van Harry kondigde zich aan. Met een stuk tape van een paar fietsers die nog later dan ons waren gestart, probeerden we de gaten van het velglint van Harry’s wiel af te plakken. Hopelijk hielp dat. Het duurde tot aan Trier voor we Roel tegenkwamen. Hij had in de tussentijd nog een andere fietser met een lekke band geholpen, die we in ons groepje oppikten, en met zijn vijven fietsten we door.  Met de sociale component in ons groepje zat het wat dat betreft wel goed. Een deel van de omgeving was goed bekend bij Harry en mij. Heuvels tot ongeveer 700 meter hoog met veel bossen en wijnvelden. Een prachtige omgeving, waar wij afgelopen meimaand nog gefietst hebben. Er waren ook veel korte en heel steile klimmen. Enkele hiervan kenden we wel. Stukken van meer dan 15 procent, steil genoeg om mijn knieën te doen kraken. Overigens hoorde je die niet, maar mijn fiets des te meer. Mijn Bianchi-fiets is uitgerust met een crankstel van FSO, en die heeft de neiging om na verloop van tijd te gaan kraken. Dat heb ik dus vijf dagen moeten horen en ook van anderen moeten aanhoren. Rutger was op dag vier aan het onderhandelen met een MIK-genoot om mijn fiets in te ruilen, dat zegt genoeg! Ik vond het die dag behoorlijk zwaar. De korte klimmen kostte mij veel kracht en daarbij was het ook die dag tenminste35 graden. We moesten regelmatig stoppen om ons hoofd onder een waterpomp of fontein in een dorpje te steken. Gelukkig hebben ze die daar genoeg voorhanden!

Het laatste stuk kwamen Harry en ik weer samen te zitten. Ik moest in een wat lager tempo fietsen en Harry bleef gelukkig bij mij. Harry had die dag overigens al zijn vierde lekke band gekregen. We hebben toen met tape de hele velg afgeplakt, daarna was het euvel over! Geen lekke band meer gehad. Overigens hadden we alle vier verder weinig pech, alleen Rutger liep op de laatste dag nog een lekke band op met een scheurtje in zijn buitenband. Hij heeft toen mijn reserve-buitenband erop gedaan. Zo konden we elkaar goed helpen. En bij Roel was een spaak losgegaan, waardoor hij een kleine slag in zijn wiel opliep. Maar onze rijdende fietsenmaker heeft dat zelf gerepareerd binnen tien minuten. Op het eind mistten we een afslag, waardoor we ook nog eens twintig kilometer extra fietsten. Het duurde een tijdje voor we uitgevonden hadden, dat je bij een onduidelijk wit bordje wat verwees naar een middeleeuwse kerk omhoog moest. Die waren we voorbij gereden. Inmiddels was mijn navigatiesysteem uitgevallen. Ik heb gebeld naar de onmisbare Tourdirectie waar we in hemelsnaam heen moesten. Hij vroeg of ze ons moesten halen, maar dat was onze eer te na. Ten eerste ben je jarig, en ten tweede heb je geen 160 km gereden om dan de laatste 30 km met de auto gebracht te worden. Al moesten we kruipen, zeiden we, maar ophalen… dat nooit. Roel en Rutger waren inmiddels al gedoucht, hadden het eerste bier al op en waren al op middagdutje geweest, toen wij uiteindelijk aankwamen in La Petite Pierre. Het dorpje ligt prachtig in een natuurgebied. Volgens mij heel leuk om een keer een weekje te bivakkeren met de fiets. Vanaf La Petite Pierre keken we zo een honderd meter diep dal in. Die avond kregen we een soort stoofschotel met aardappelen, behoorlijk zware kost volgens mij, maar wel goed te eten… De volgende dag riep de wekker ons weer om kwart over vijf. Harry en ik sliepen hier overigens op een tweepersoonskamer, evenals Roel en Rutger. Prima geslapen, die nacht! De benen voelden wel pijnlijk en moe aan, maar dat zou die week alleen maar erger worden. Laat staan de blaren die aan het ontstaan waren in het zitvlees. Daar hadden we allemaal last van!

Dag 2

 

 

 

 

 

 

 

 

Woensdag 11 juni 2014: de derde dag van La Petite Pierre naar Rouffach. Ongeveer 170 km en boven 35 graden!

De dag begon met een paar heuvels tot ongeveer 700 meter. In deze klimmen kon ik gewoon mee, dus de vorm en de benen waren die ochtend goed. Het was die ochtend prachtig fietsweer in een schitterende omgeving. Na de eerste twee heuvels daalden we dit hoogtegebied af naar een bloedheet dal, waar de druivenranken welig tierden. Hier wordt de Vins d’Alsace geproduceerd. We zijn hier prachtige dorpjes tegengekomen, waarbij we vooral stopten om even af te koelen. Het laatste stuk was het zwaarste. Het was die middag ongeveer 38 graden en de warmte zuigt de energie uit je benen. Uiteindelijk zijn we die dag als eerste met zijn vieren aangekomen bij het hotel, dat wel, en lang niet als laatste overigens. Het hotel lag achter de druivenranken en was eigenlijk een verbouwde boerderij met een prachtig uitzicht over het dal. Harry en ik hadden hier een tweepersoonskamer. Roel en Rutger werden in de barakken weggestopt met nog een andere fietser. Uiteindelijk hebben we allemaal prima geslapen en op tijd weer wakker voor het ontbijt. Weer kwart over vijf wakker en zeven uur vertrek…

Hieronder twee kaartjes. De linker is het eerste deel tot de eerste stop. Toen zaten er ruim 60 km op. De rechter is het tweede deel van die dag naar Rouffach. De hoogteprofielen zijn eveneens in twee kaartjes weergegeven.

Dag 3

 

 

 

 

 

Donderdag  12 juni – de vierde dag. Van Rouffach naar Pontarlier, ongeveer 180 km. Gelukkig minder warm.

Vandaag vertrokken we om zeven uur ’s ochtends richting Zwitserland. Qua beklimmingen zat er een gemene in het eerste deel van de dag met stukken van meer dan vijftien procent. Het was die dag een prachtige rit door mooie delen van Frankrijk en Zwitserland. We zijn langs een “gedenktank” van het 1er Régiment de Chasseurs d’Afrique uit de 2e WO gefietst. Uiteraard hebben we die op de gevoelige plaat vastgelegd. Even later stapte ik bij een plaspauze op half gesmolten asfalt. Dat leverde me een kwartier werk op om mijn schoenplaatjes weer dusdanig vrij van asfalt te krijgen, dat ze weer een beetje vastzaten in mijn pedalen… en de anderen maar denken, waar blijft die nou?? Uiteindelijk kwamen we in Pontarlier terecht. De stad is best mooi. Nadat we de laatste berg op waren gefietst, zijn we gezamenlijk afgedaald naar Pontarlier. Een broodje kebab was het eerste waar we aan dachten. Dus we zijn de stad in gefietst en hebben daar heerlijk op een terras gezet met een overheerlijk broodje kebab en frites. Gelukkig maar, wat het hotel bleek van Campanile te zijn. Niets mis mee, vaak genoeg overnacht bij Campanile, maar het eten… dat was hier bagger. Voor het eerst kregen we iets van fusilli zonder saus en groenten (!) en een gestoofd stukje kip. Probeer daar maar eens een berg mee op te fietsen. Ik zag velen later nog bij de McDonalds, waaronder me zelf. Wat trouwens ook top was, was dat er een masseur mee was. Ik heb twee keer mijn benen laten masseren tijdens deze dagen, en dat is toch wel fijn! Die avond kregen we  na het eten het officiele Tour des Alpes-shirt uitgereikt. Een beetje jammer, was dat het shirt een korte ritsluiting heeft en dus niet helemaal open kan. Dat is wel een voorwaarde in de zomer en bergop. Maar goed, toch zijn we allemaal gestart in onze nieuwe blauwe shirt de volgende ochtend. Harry en ik hebben onze fietsen op de kamer gezet. Harry heeft de fietsen in de badkamer schoongemaakt. Overigens moet ik nog melden dat op één van de voorgaande avonden Rutger mijn ketting had schoongemaakt. Ik heb dat niet helemaal meegekregen moet ik zeggen.

Dag 4

 

 

 

 

 

Vrijdag 13 juni – de vijfde dag: naar Morzine! 190 km lang.

De week zat er al weer bijna op. We zaten al lekker hoog op zo’n 800 meter. Vandaag gingen we naar Morzine langs het meer van Genève. Het eerste deel ging als een speer. Om twaalf uur waren we aan het meer van Genève tussen Lausanne en Montreux in. We konden hier met de snelste groep mee. Daarna volgde een vlak stuk van ongeveer 30 km langs het meer door Montreux heen. Van daaruit ging het door het dal richting de bergen. We moesten daar ongeveer 1000 meter klimmen. Ik liet hier de rest al snel gaan. Ik draaide nog een keer een verkeerde bocht in, maar toen ik fietsers aan de andere kant van de vallei zag fietsen, ben ik maar snel omgedraaid. Rutger wachtte halverwege nog even, maar toen hij zag dat het verder wel ging, ging hij er vandaar om Harry in te halen. Rutger is de meest explosieve van ons vieren, en ik heb begrepen dat hij Harry nog net voor de top te pakken had. Roel heb ik een tijdje zien fietsen maar uiteindelijk was hij toch een stuk eerder boven. Het laatste stuk bij Morzine zat ik er wel doorheen. Niettemin zijn we uiteindelijk gezamenlijk met ons vieren tegelijk aangekomen. Een hele ervaring rijker. Uiteindelijk bleken we geen van vieren veel afgevallen te zijn. Ik ga ervan uit dat we wat meer spieren gekweekt hebben en hopelijk wat minder vetweefsel…

 

Die avond was het een dolle boel. Nederland speelde een historische wedstrijd tegen wereldkampioen Spanje. Met 5-1 werden de Spanjaarden verslagen en konden ze een wedstrijd later naar huis. De volgende dag gingen we in de bus naar huis, waarna ik uiteindelijk ’s avonds om elf uur weer thuis aankwam.

Het is nu een paar weken later. En nu ik dit schrijf, gaat het toch weer kriebelen. Je zit de hele week in een soort flow van slapen, fietsen en eten. De zoetigheid komt overdag je neus uit en aan het eind van de week kun je geen zoetigheid meer zien. Daardoor ga je meer begrijpen wat een wielrenner meemaakt. Elke dag worstelen om duizenden calorieën naar binnen te slaan, eigenlijk gekkenwerk. Maar fietsen is wel mooi! Even nadenken wat we volgend jaar gaan doen.

Dag 5

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Marty de Graaf


Over de Schrijver



Terug naar Top ↑
  • Hoofdsponsor:

    Hoofdsponsor
  • Websponsor:

    Websponsor
  • Overige Sponsoren:

    Steven Koelewijn
  • Eresponsor

    VEBO

(function(i,s,o,g,r,a,m){i['GoogleAnalyticsObject']=r;i[r]=i[r]||function(){ (i[r].q=i[r].q||[]).push(arguments)},i[r].l=1*new Date();a=s.createElement(o), m=s.getElementsByTagName(o)[0];a.async=1;a.src=g;m.parentNode.insertBefore(a,m) })(window,document,'script','//www.google-analytics.com/analytics.js','ga'); ga('create', 'UA-52600322-1', 'auto'); ga('send', 'pageview');