Verslag Willingen deel 2

Ons prachtige hotel Hochheide in Willingen
We zijn er klaar voor!
maximaal Genießen!
Na de afdaling altijd meteen weer een klim.
Verzameleheee!
met dank aan onze Kastelein Evert

Dag twee, verzichten und Genießen

Wat zal het worden? Regen, mist of toch een bescheiden zonnetje. Het is (helaas) regen. Maar wij zijn Mikkers, en keren onze hand niet om voor een beetje regen. Maar eerst een lekker ontbijtje. We zijn de indrukken van de avond ervoor nog aan het verwerken. Maarten heeft er zin in. Helaas moet hij nog de gehele dag op pad met 16 dwazen. Een tocht die pittig zal worden. Ruim 130Km en 2000 hoogte meters. Het ontbijt zit er in en we maken ons klaar voor een dagje afzien. Of toch niet? De haantjes hebben zich de dag ervoor kunnen uitleven en de kaarten zijn geschut. Ik zal me er dan ook niet over uitlaten wie de titel mag hebben (volslagen onbelangrijk). Ondertussen is het droog en het lijkt of het minder donker wordt. De eerste kilometers zijn makkelijk, voornamelijk naar beneden. Met 60 tot 70 per uur naar beneden. Dan de eerste klim, goed te doen en we beginnen rustig aan. De haantjes slapen nog en de groep blijft redelijk bij elkaar. Het is gelukkig niet koud, alhoewel de meeste Mikkers rondrijden alsof het winter is. Beenstukken en windjasjes voeren de boventoon. Zo hobbelen we van de ene naar de andere berg. Na z’n 50 km wordt het tijd voor koffie. Peter en Mark snakken naar een bakkie en ook Ferry dringt aan op cafeïne. Komt goed roept Maarten, nog drie kilometer en dan hebben we een bakkie van onze Evert. Evert belt dat ie in Winterberg staat. Hoe is het mogelijk? De wegkapitein wordt ter verantwoording geroepen. We zouden lunchen in Winterberg. Maar koffie? Moet niet gekker worden. Lijkt wel een bejaarden uitje. Mwoaa, misschien zitten we niet ver meer vanaf. Er wordt geklaagd, we willen koffie. Nog 15 kilometer, en dan heeft Evert een heerlijke lunch voor ons. Er wordt alleen niet bij gezegd dat het 15 km klimmen is. Maar we zijn vandaag erg sociaal. We houden het tempo op kop binnen de perken en (bijna) iedereen kan volgen. Jammer dat Zeger de kop overneemt, vol gas gaat hij er vandoor en we zien hem niet meer terug. Aan de andere kant, hij heeft gisteren niet kunnen tonen dat hij ook een serieuze kandidaat voor de haantje trofee is (was). Vandaag is hij zeker winnaar. De gehele groep komt boven en we genieten van de lekkernijen die Evert en Henk hebben klaar gezet. Leuk is ook dat Henk op alle momenten foto’s van ons maakt. (we hebben ze nog niet allemaal gezien, maar we gaan ervan uit dat ze stoer zijn) Iedereen tankt weer bij en de moraal stijgt. Ongemerkt hebben de donkere wolken plaats gemaakt voor licht wolken. Ook de temperatuur is aangenaam geworden. De beenstukken vliegen uit en we maken ons op voor de mega lange afdaling die volgt. Met zeer hoge snelheid knallen we naar beneden. Gelijk hierop volgt de steilste klim van vandaag. Dit hadden we niet verwacht, zelfs Maarten was volkomen verrast. We worstelen ons omhoog en zien iets van 13% op onze computertje. De wegkapiteins worden vervloekt, maar Maarten en ik knikken tevreden. Ook vandaag hebben we ons doel bereikt. Maarten houdt ons voor dat bij de Diemelsee, Evert de barbecue aansteekt en worsten gaat bakken. De moraal gaat iets omhoog. De zon laat zich zien en we genieten van de prachtige natuur. Maar dan zien we Vincent staan met een ketting die aan brokken ligt. Een aantal Mikkers staan beteuterd te kijken. Hoe gaan we dit fixen hier in de middele of nowhere? Ook dan zien we de creativiteit en praktische aanpak van de Mikkers. Jan van de Mheen heeft zowaar een kettingspons bij zich. Ongelofelijk, een kettingspons. Piet Bout heeft wat reserve schakels en in no time hebben we ketting weer aan elkaar. Vincent houd er wel een paar vette klauwen aan over. De rest van de groep is alvast doorgereden want de worsten gillen om ons Mikkers (en omgekeerd). Met een paar snelle mannen halen we de eerste groep weer bij en menig Mikker zit af te zien. Waar blijft die (%^#*%@!!%*) Diemelsee? We worden weer vervloekt. Rutger en Maarten (gisteren nog verwikkeld in een titanen gevecht om de haantje de voorste trofee) laten vandaag hun sociale gezicht zien. Ze nemen de achterblijvers op sleeptouw en laten niet toe dat ze later binnen komen. Klasse mannen! Bij de Diemelsee krijgt iedereen zoveel moraal dat het tempo omhoog vliegt. Rutger lokt een sprint uit en die krijgt hij dan ook. Met gevaar voor lijf en leden knallen de Mikkers de Diemelsee stuwdam op en de sprint wordt glorieus gewonnen door…… Rutger. (Hij bepaalt uiteindelijk waar de streep ligt.) De beloning zijn de worsten die ons toelachen vanaf de gril. We storten ons op deze lekkernij. (hoe kom je erop, braadworsten in Duitsland, geïmporteerd bij Rene Groen. Geweldig!!) De zon begint uitbundig te schijnen en we hoeven nog maar 15 km of was het 14km?? Ik zit te denk aan een extra lusje met nog een paar honderd extra hoogte meters. De suggestie leert mij dat ik deze keer niet vervloekt zal worden. Zeg maar gerust dat mijn leven op het spel staat. We vertrekken met een heuse countdown vanuit een smarphone. Maarten probeert met al zijn overredingskracht de groep bij elkaar te houden. Jammer joh, hopeloze missie. De wegkapiteins nemen hun verantwoordelijkheid en bijna bereiken we als groep het hotel. Lambert heeft de recovery shake al klaar staan. We zijn kapot, maar ook voldaan. We hebben genoten. Maar bovenal hebben we laten zien waarom de Mik z’n leuke club is. Ook toen we een nieuwtje kregen vanuit Spakenburg, bleven wij Mikkers. Maarten en ik zijn trots op deze groep. Volgend jaar naar de Dolemieten?

Groeten,

Nico, Vincent, Peter, Jan, Pieter, Gerard, Ferry, Sjaak, Rutger, Jaco, Pieter, Maarten, Lambert, Marc, Henk, Roel, Jan Gerard, Evert en Henk