Gepubliceerd op september 1st, 2013 | door Roel

“Sneaky” weggetjes.

Lekker aan de koffie met een vlaai
Prachtig uitzicht Oostvaardersplassen
Ons restaurant midden in de natuur
Roel en Winfried met lekke band.
Rutger met lekke band.

Met de MIK op pad, het is altijd weer een belevenis. Van te voren weten we nooit waar het schip strand, maar deze keer wel. We gaan naar de Oostvaarder plassen. Toevallig weet ik een hoop ‘sneaky’ paadjes, en ik wist nu al dat een aantal Mikkers me zouden gaan vervloeken. Vol goede moed stappen we met z’n 14 Mikkers op de fiets. Roel en ik pakken de kop en rijden met een gangetje van 30 kilometer per uur richting Almere. Ik moet Roel temperen. Roel is berensterk en kent maar één snelheid en dat is de maximum snelheid. Roel weet zich in te houden en we hobbelen richting de Stichtse brug. Rutger gaat ook even op de kop rijden en ook Rutger weet zich in te houden! (is hij ziek? Is hij de weg kwijt? Geen vingertjes de lucht in? Moet niet gekker worden) Via Almere rijden we richting de markermeer dijk. ‘zwarte’ Jan van Diermen wilt graag op tijd naar huis, maar de ‘zwarte’ moet gewoon met ons mee. Want wat gaat komen mag niemand missen.

We draaien weg van de dijk en duiken de Oostvaarder plassen in. (figuurlijk dan, we zijn niet nat geworden) Wat een prachtige natuur. Maarten snapt er niets van en ziet alleen maar heel veel riet. Jammer dat hij de vogeltjes en veldmuisjes niet ziet. Wij willen koffie hoor ik iemand roepen waarvan ik de naam niet zal noemen omdat het Maarten is. Waar kunnen we hier koffie krijgen midden in deze zogenaamde ‘natuur?’ Prompt rijden we tegen het Oostvaarder plassen bezoekerscentrum aan. Hebben ze hier koffie?? Ja, hier hebben ze koffie en ook nog eens hele lekkere rijstevlaai. Maarten vind ineens alles geweldig en roemt ineens de zojuist vervloekte plassen. Na deze onverwachte stop zit de stemming er bij iedereen flink in. We vervolgen onze weg via het welbekende en veel geroemde Kotterbos. Nadat we de vaart waren overgestoken gingen we via wederom een sneaky weggetje onder de A6 door en ineens stonden we midden in de polder. We namen afscheid van ‘zwarte’ Jan van Diermen die begeleid werd door maar liefst 6 Mikkers. Wat denken jullie wel, we laten Jan echt niet alleen gaan!

Wij vervolgen onze weg richting Harderwijk. Rutger pakt de kop (samen met Roel) en met het windje in de rug knallen we richting het zuiden. Via de Vogelweg heb ik nog een laatste sneaky weggetje in gedachte. Iedereen is in een goede stemming en er wordt niet gemopperd. Dat klopt niet, Mikkers moet mopperen. Gelukkig is het laatste sneaky weggetje en dito bruggetje goed voor drie lekke banden! En natuurlijk is Roel daarbij. Ik maak wat foto’s en de andere Mikkers maken grapjes. We zien Roel worstelen met een ventieltje. We houden ons in, want Roel zijn bloeddruk is beduidend hoger dan de druk in zijn binnenband. We helpen Roel aan een volle (met lucht gevulde) band. Als we weg willen rijden moet Rutger ook nog zo nodig een lekke band hebben. Deze is in no-time gemaakt en we vervolgen onze weg richting Harderwijk. Gezien ons oponthoud gaan we via Zeewolde over de dijk richting Nijkerk. Roel pakt de kop en we stomen richting Nijkerk. Het tempo wordt iets opgeschroefd en Rutger neemt de laatste kilometers voor de brug voor zijn rekening. Ik pak het laatste stuk voor de brug, maar Rutger is en blijft Rutger en moet toch laten zien dat hij een sprintje kan winnen. Rutger dendert ons allemaal voorbij. Wat wij allang hadden gezien, maar Rutger kennelijk niet. De brug is dicht. Of open? In ieder geval, Rutger moet stoppen. Mooi gedaan Rutger. Gefeliciteerd Rutger. Rutger kan er wel om lachen. De laatste kilometers schudden we uit onze mouw en voor één uur zijn we weer op het honk.

Ik heb genoten. Even was ik bang dat er niet gemopperd zou worden, maar Mikkers blijven Mikkers en laten zich niet zomaar kennen. Maar daar was uiteindelijk wel een sneaky weggetje voor nodig.

Groet, Jaco ‘boot’ Heinen