Tijdrit (2)

Tijdrit, een rit tegen de tijd. Zo hard mogelijk fietsen over een vastgesteld traject met een nauwkeurige tijdwaarneming. Een race tegen jezelf waar je alleen maar jezelf verwijten kunt maken. Uiteindelijk zal de sterkste wielrenner zich mogen kronen to winnaar. Binnen de MIK was (is) er een behoefte om eens per jaar de krachten te meten. Maar…. Is deze behoefte wel zo groot? Of betreft het hier een aantal haantjes die nu echt willen weten wie het sterkste is? De lage opkomst doet anders vermoeden. Slechts 22 deelnemers hebben zich aangemeld om een kleine 11 kilometer door de polder te razen. Vele vrijwilligers hebben staan langst het parcours om de veiligheid van de deelnemers te garanderen. Volgens mij hadden we meer vrijwilligers dan deelnemers. Neemt niet weg dat het één van de leukste evenementen van de MIK is. Alle deelnemers hebben zo hun eigen opvattingen over het rijden van een tijdrit. Afgeplakte helmen, carbon velgen, bidonhouders verwijderd. Alles wordt uit de kast gehaald om snelheid te ontwikkelen. Er waren zelfs deelnemers die hun benen hadden gescheerd!!!!! En het moet gezegd, de tijdrit gaat een heus evenement worden binnen de MIK. Een stoere start en finish boog stond op de start locatie en het publiek was in grote getallen aanwezig. Ook de (locale) pers was met groot materieel uitgerukt. Helaas deed het weer niet echt zijn best en hadden we een paar uur voor aanvang een heuse moesson over het parcours. Ook stond er heel veel wind. Er stond zoveel wind dat de finishboog een diepe buiging moest maken. Deze wind maakte de tijdrit tot een ware martelgang. Menig renner vond zijn Waterloo al in de eerste kilometers van het parcours. De wind kende geen genade en martelde de benen van de Mikkers. Tegen de wind was menig Mikker blij dat hij 30 per uur kon halen. Met de wind mee gingen we dan wel tegen de 50 per uur, maar vaak was het sap dan al uit de benen. Doseren is het toverwoord. Maar hoe doe je dat? Dan maar gewoon het gas er op en zien waar het schip (fiets) strand. De spanning op de gezichten is leuk om te zien. De verhalen na afloop des te leuker. Iedereen die is gefinisht spoed zich naar de tijdwaarneming om te zien of ze goed gereden hebben. Uiteindelijk hebben we maar één winnaar en een stuk of twintig Mikkers die zich afvragen waar ze iets hebben laten liggen. De verhalen zijn geweldig en daar kun je, je eigenlijk alleen maar in mengen als je de adrenaline van het tijdrijden beleeft hebt. De winnaar heet uiteindelijk Jeroen en verliezers zijn er niet. De tijdwaarneming wordt opgeruimd. De boog gaat weer in de auto en de Mikkers haasten zich naar de derde helft in het Schippershuis. Daar wacht een barbecue en een biertje op de atleten van Mik. Ook de vrijwilligers die de Mikkers beschermen kwamen naar de barbecue. Na een half uurtje stond het helemaal vol. Na mate de biervoorraad slonk steeg de stemming. Iedereen wist ineens waarom zij deze dag Jeroen niet konden verslaan. De wind nam af, de wind nam toe, de weg was te nat of te droog. Er stonden koeien op de weg of de weg was weg. (of waren we de weg kwijt?) De voorzitter maakte het helemaal bond door te stellen dat hij niet werd vastgehouden bij de start. Dat is juiste de bedoeling anders kom je nooit weg. Vele vaten bier later werden de prijzen verdeeld onder de eerste drie hanen. De handen ging op elkaar en de Mikkers kunnen weer over tot hetgeen waar Mikkers echt goed in zijn. (eueue fietsen en gezelligheid) Ik heb zelf het einde van het feest niet mogen meemaken, maar dat het gezellig was is een feit. Maar waarom dan maar 22 deelnemers op een vereniging met bijna tachtig leden? Dat kon niemand uitleggen. Volgens jaar gaat iedereen meedoen. Zelfs Cancellara stuurde een berichtje dat hij volgend jaar graag meedoet. Want meedoen is belangrijker dan winnen.

Groeten Jaco ‘Boot’ Heinen