Amstel Gold Race 2013 (1)

Vrijdag rond 13:00 vertrokken wij (Theo Heek, Winfried en Pascal de Graaf) richting het Limburgse heuvelland. Na een tussenstop onderweg kwamen wij rond 15:30 aan bij ons hotel in Valkenburg. Nadat we de auto hadden uitgeladen hebben we gelijk de startbewijzen opgehaald waarna we ons klaar maakte voor een opwarmertje voor de zaterdag. De rit ging via de Bemelerberg, Loorberg, Camerig via de Belgische kant richting het drielandenpunt waar we koffie met kwarktaart genuttigd hebben, waarna we rechtstreeks richting het hotel gingen. 59 km met 890 hm, onze benen voelde goed. S ’avonds een pizza weggespoeld met een aantal wijntjes waarna we vroeg onder de wol gingen.

Zaterdag rond 7:00 heerlijk ontbeten, fietsen in orde gemaakt en op weg naar de start. 7:52 zijn we gestart en gingen vol goede moet op weg. Na 50 km de eerste stop, bidons gevuld wat reepjes gepakt, dixi gevuld en gelijk weer doorgegaan. Bij het drielandenpunt reed Winfried lek (enige lekke band van het weekend!) waarna we bij 80 km zijn gestopt voor koffie met een heerlijk stuk Limburgse vlaai om de suikerspiegel op pijl te brengen. Bij km 100 de tweede officiële stop, hier kwamen we Pieter Bout samen met zijn zoon tegen. Nu ging het echt beginnen de laatste 50 zware kilometers. Nadat we de Kruisberg beklommen hadden kregen we gelijk daarna de Eyserbosweg, moe maar gestreden gingen we door. Op de Fromberg 15 km voor de finish gebeurde het onvermijdelijke, doordat Theo moest afremmen voor een loopfiets (je leest het goed) en ik aan de verkeerde kant van zijn viel zat kon ik niet uitwijken en viel hard in het grind. Een attente fotograve zag het gebeuren en kwam gelijk te hulp. Op wat schaafwonden op knie en elle boog, beschadigde broek en overschoen, leek het gelukkig allemaal mee te vallen. In de volgende klim wilde ik terug schakelen, mijn derailleur kwam bijna in mijn wiel maar door een oplettende Winfried kon ik op tijd stoppen. Door de val was mijn derailleur verbogen, deze zat er net een week op nadat hij spontaan was afgebroken. Nadat de derailleur zo goed als mogelijk hersteld was ging we richting de Keutenberg, waar ik toch echt mijn laagste versnelling van mijn compact nodig heb om boven te komen. De Keutenberg ging ons allen goed af. Daarna de Cauberg richting de finish waar we door een enthousiaste menigte werden onthaald. Het was ons weer gelukt 143 km 2135 hm in 5 uur en 40 minuten fietsen. Nadat we onze medaille omgehangen kregen zijn we eerst op de foto gegaan met de missen van Peijneburg waarna de missen van Amstel volgde, die ipv ik in hun, zij in mijn kont knepen. Tijdens het aanvullen van de vochtballans kwamen we nog andere Mikkers tegen, Robbert Kos, Klaas Koops, Jaco v/d Groep en bij de finish Wim Koelewijn en Martijn Kos. Na de nodige biertje richting het hotel, 5 km 3 x stoppen voor een sanitaire stop. Heerlijk gedoucht, kippetje bij de Vesting en nog even op het terras te hebben gezeten gingen de kaarsjes langzaam uit.

Zondag rond 9:00 nadat we weer een heerlijk ontbijt hadden genuttigd gingen we op de fiets richting Maastricht voor de start van de echte mannen. Hierna gingen we in rustig tempo de beklimmingen van zaterdag nogmaals herbeleven. Onderweg werden we een keer of vijf ingehaald door het peloton, die we netjes voorbij lieten gaan. Tijdens een van die passages zagen we in de verte een Shimano auto stoppen voor een sanitaire stop. En wie staat daar te plassen….. Witte Jan! Samen met Bas eveneens collega spinner waren zij mee in een volgwagen tijdens de AGR. Van de Belg kregen wij nog wat te drinken (mede door onze Ronde van Vlaanderen sokken) en zijn we op de gevoelige plaat vastgelegd. Theo had nog wat last van de hoogtemeters van zaterdag (of het bier?), nadat we de Gulpenerberg vlak voor de renners beklommen gingen we richting de Doodeman. Hier kreeg Theo het erg zwaar en besloot samen met
Winfried richting het hotel te gaan om de finale te bekijken. Ik besloot nog eenmaal de Cauberg te trotseren. Alleen op het parcours een half uur voor de finale, duizenden mensen die je aanmoedigen, kippenvel. Gelijk door naar het hotel waar ik nog net Roman Kreuziger zag winnen, ongelofelijk hoe snel zij de Cauberg beklimmen. Met 91,44 km en 1488 hm in de bennen besloten we op het terras wat te gaan drinken en te eten. De normale biertjes werden al snel te klein en werden opgevolgd door een groter exemplaar (het personeel wat ontlasten). Witte Jan en zijn vrouw Maria vergezelde ons en het werd nog gezelliger. Op het moment dat wij als enige nog op het terras zaten en alles was opgeruimd kwam Jan tot de conclusie dat wielrennen het wint van voetbal. ‘Als een’- uh – op het kanon gingen we richting het hotel, waar we na een goede nachtrust de volgende ochtend weer richting het vlakke middenland vertrokken.