Teutoburgerwald tour

Je hebt van die dagen dat het mee zit, en dagen dat het tegen zit. Even dachten Erik-Jan, Rutger, Sjaak en ik dat het weer slecht begon. Bij het binnenrijden van Ibbenburen rijd Sjaak pardoes tegen een bordje ‘gereserveerd’. Gelukkig valt alleen maar z’n nummerplaat van zijn gloednieuwe Volvo en kunnen we dit euvel ter plaatsen repareren. En na dit incident kunnen we toch wel concluderen dat het uitgangspunt voor vandaag heel erg goed is. Onbewolkt, geen wind en oplopende temperaturen. Met of zonder beenstukken? Dat is de vraag. Iedereen trekt de beenstukken aan, behalve ik. Een beetje vent trotseert de kou en is klaar voor het mooie weer dat zeker komt. We schrijven snel in en vertrekken vol goede moed naar de eerste klimmetjes. De zon wordt sterker en de temperatuur schiet omhoog. Wat een prachtig gebied op 90 minuten van Spakenburg. De wegen zijn rustig en hebben de vaart er in. Erik-Jan nestelt zich op kop en houd het tempo hoog. De eerste klim van vandaag wordt gelijk vol gas genomen. We flitsen met z’n vieren voorbij tientallen mede tourrijders. Met onze uniforme kleding en het gegroepeerde rijden lijken we op de Blanco ploeg maar dan met sponsor. Grappig is te melden dat we een hoop complimenten kregen over onze kleding. Verfrissend en erg herkenbaar. Dat zal onze sponsor goed doen. Meer klimmetjes volgenen en het tempo blijft onverminderd hoog. Toch kunnen we wel merken dat we (nog) niet in top vorm verkeren. Maar het mooie weer is een perfecte aanjager, en de moraal is erg hoog. Niemand verzaakt in het kopwerk al moet ik wel zeggen dat er wat momentjes waren dat ik alle zeilen moest bijzetten. Voordat we het wisten reden we in de extra lus die het parkoers tot 110 km maakt. Toen we voor de tweede keer Bad Iburg in raasden (een loei snelle afdaling) zat er niets anders op dan een terrasje pakken. Het is voorjaar en dat willen we weten ook. We nestellen ons aan de oever van een lokaal meertje en bestellen een grote bak koffie met het wel bekende appelgebak. We hebben geen haast en we manen Rutger te gaan poepen. Rutger begrijpt de (grote) boodschap en haast zich naar het toilet. En zo kon het gebeuren dat we na het betalen van de koffie gewoon konden vertrekken zonder te wachten op onze voorzitter! De koffie en de ingelaste rustpauze hadden ons zichtbaar goed gedaan. We klimmen weer als vanouds en op een redelijk hoog viaduct gaan we een sprintduel aan. We kennen allemaal Rutger, een sprint uit het niets, niemand gewaarschuwd en dan de armen omhoog. Zo werkt dat natuurlijk niet. We spreken af dat we gaan sprinten en dan gaan we er allemaal voor. Onze voorzitter is sportief dus deze keer een aangekondigde sprint tegen het eerder genoemde viaduct. Rutger ging van kop met een licht wind tegen. Ik kon er met een uiterste kracht inspanning overheen, maar Erik-Jan ging er met de eer vandoor. De twee daarop volgende klimmen kreeg ik kramp. Dat sprintje hakte er aardig in. Desondanks bleef het tempo hoog en bleven we vele renners inhalen. Op een gegeven moment hadden twintig man in ons wiel hangen. Ga lekker zelf op kop rijden en we lassen een plaspauze in. De laatste 15 kilometer rijden we lekker door en het lijkt haast vanzelf te gaan. Na precies vier uur (zuivere rijtijd) komen we weer in Ibberburen aan. We besluiten gelijk naar huis te gaan om zo nog het slot van LBL te kunnen zien. En op de eerder gestelde vraag of het vandaag mee of tegen zat kunnen we volmondig roepen dat het erg mee zat. Geen lekke banden, geen valpartijen, lekker weer en een werkelijk fantastische tocht.

Jaco Heinen.